“天王有意苏疲俗”的意思及全诗出处和翻译赏析

méng ēn shǒu dōng lǔ bù yì liú luò zhī yú shèng cháo shēng zhī fān zhèn gǎn ér chéng
蒙恩守东鲁不意流落之余圣朝升之藩镇感而成

wǒ shī sì shí xīn bù dòng, chǒng rǔ yōu yōu fù chūn fēng.
我诗四十心不动，宠辱悠悠付春风。
shèng cháo jiān xǐ zhū lǎo chéng, gù wǒ shuāi wǎn míng yì gòng.
圣朝湔洗诸老成，顾我衰晚名亦共。
lǔ rén shī shū jiǔ jì mò, jiàn bì bù guī shū fǔ sòng.
鲁人诗书久寂寞，间壁不归书府送。
dào shuāi zhū sì hū qiān zǎi, hòu lái wéi zhèng shuí qīng zhòng.
道衰洙泗忽千载，后来为政谁轻重。
píng shí zé shǒu yào yǒu bǔ, qǐ dàn zuò shǐ mín gōng gòng.
平时择守要有补，岂但坐使民供贡。
wú bāng yì zi yǒu yóu xià, wèi kěn wú yán shòu yú nòng.
吾邦邑子有游夏，未肯无言受愚弄。
tiān wáng yǒu yì sū pí sú, hé shù yǔ shū biān chuí tòng.
天王有意苏疲俗，何术与纾鞭棰痛。
yīng xū wèn dào dōng jiā wēng, bì yě sī mín shǐ wú sòng.
应须问道东家翁，必也斯民使无讼。