-
1.《和陈七峰七诗韵》 宋·包恢
浊世九黄河,太虚一明镜。
混混皆随流,炯炯谁独醒。
崛起孤峰高,尽把众山领。
根基既超然,培植功且更。 -
2.《七峰亭独坐》 宋·喻良能
屿岫新亭好,悠然见七峰。
凭栏吟不尽,春色与秋容。 -
3.《和陈七峰七诗韵》 宋·包恢
乾坤露端倪,宇宙几奇怪。
万化俱万章,一视靡有界。
即此分真文,於外本无待。
所原学如何,岂不信兹在。 -
4.《和陈七峰七诗韵》 宋·包恢
洞然一止水,浪静仍风恬。
心微在精一,动凶由二三。
根深自生色,形神犹饮酣。
一毛犹有伦,声臭无容参。 -
5.《七峰亭独坐》 宋·喻良能
雨霁失炎燠,新亭境清淑。
层波绿奫泫,叠嶂青陆续。
风篁韵丝桐,烟柳开画轴。
澹然尘虑销,庶足永曛旭。 -
6.《宿双峰寺,寄卢七、李十六》 唐·刘长卿
寥寥禅诵处,满室虫丝结。
独与山中人,无心生复灭。
徘徊双峰下,惆怅双峰月。
杳杳暮猿深,苍苍古松列。 -
7.《过白土岭,望见芙蓉峰,七八峰最东一峰特奇》 宋·杨万里
看山须是高处看,低处看来元不见。
君看矮子仰高人,只识长身那识面。
今晨雨止升火轮,一光销尽千山云。
千山数日眼中失,今晨头角都争出。 -
8.《次韵和台源诸篇九首之七台峰》 宋·黄庭坚
欲雕佳句累层峦,深愧挥斤斲鼻端。
作者七人俱老大,昂藏却立古衣冠。
千年避世朝市改,万籁入松溪涧寒。
我有号锺锁蛛网,何时对汝发清弹。 -
9.《和端式上人十咏其七天外峰》 宋·梅尧臣
天外一尺峰,国中千仞岳。
重云不掩蔽,万里见头角。
世人看远碧,谁识产美璞。 -
10.《七女峰》 宋·白玉蟾
宋时松竹晋时苔,路转山回洞户开。
流水也知尘世杂,依然流向此山来。 -
11.《弁峰七十二》 元·杨维桢
弁峰七十二,菡萏开青冥。
穷探最绝顶,龙舌呀岩扃。
高源下绝壁,海眼涵明星。
毒龙戏珠玉,残唾吹余腥。
胡僧洗神钵,密咒收风霆。
洞庭水如蓝,溟涬连沧溟。
下观人间世,九点烟中青。 -
12.《雁山纪游七首·灵峰寺》 宋·薛嵎
神功开地秘,怪石尽为峰。
佛界虚空造,龙居十二重。
睛瞳随境役,蟾兔及秋逢。
却忆谢灵运,岭头迷去踪。 -
13.《七夕同受之坐雨偶吮墨作中峰夜雨因忆拂水山》 明·程嘉燧
漱壑淘林殷户雷,冥冥松际失崔嵬。
山窗五月寒如水,知是湖桥暮雨来。 -
14.《七夕同受之坐雨偶吮墨作中峰夜雨因忆拂水山》 明·程嘉燧
山郭拏舟夜别师,竹房松阁总幽期。
影堂月落泉呜咽,无复疏帘看弈戺。