-
201.《颂古三十二首》 宋·释明辩
猎涉荣枯未是奇,到头谁是出家儿。
故乡漠漠无消息,时有孤云岭外归。 -
202.《颂古三十二首》 宋·释明辩
天高云静月弯弯,雨过秋空眼界宽。
百亿文殊真妙体,分明只在一毫端。 -
203.《颂古三十二首》 宋·释明辩
鹙子已圆无漏种,换却身形总不知。
通途一贯非他物,午夜胡僧步雪归。 -
204.《颂古三十二首》 宋·释明辩
灵山会上旧家风,脱略从兹势莫穷。
金斗峰前重漏泄,莫将附子当天雄。 -
205.《颂古三十二首》 宋·释明辩
冤憎会苦,爱别离苦。
钝置瞿昙,一场莽卤。 -
206.《颂古三十二首》 宋·释明辩
当堂古路白云漫,碧眼黄头尚未谙。
无孔笛儿毡拍板,轻轻吹破御街寒。 -
207.《颂古三十二首》 宋·释明辩
马祖非心非佛,直下更无窠窟。
今年树上胡桃,胜似去年柑橘。 -
208.《颂古三十二首》 宋·释明辩
金刚南际老番王,反著襕衫入大唐。
牛首旃檀都卖了,唯垂鼻孔不囊藏。 -
209.《颂古三十二首》 宋·释明辩
盘走珠兮珠走盘,当机脱略好生观。
世人知贵不知价,信手拈来也不难。 -
210.《颂古三十二首》 宋·释明辩
萝蔔头禅聒噪人,霜刀累切了无痕。
自古不通人咬嚼,只容衲子鹘崙吞。 -
211.《颂古三十二首》 宋·释明辩
玉洞玄关道路长,蟠桃岂是等閒芳。
遮藏不许人间见,只恐春风漏泄香。 -
212.《颂古三十二首》 宋·释明辩
兜罗绵样硬赘头,河北风流老赵州。
咸处著盐淡添水,轩头一笑更无休。 -
213.《颂古三十二首》 宋·释明辩
左转右转,金刚宝剑。
全藏半藏,由基发箭。
红心心里中红心,惊得须弥头倒旋。 -
214.《颂古三十二首》 宋·释明辩
大寂宗风示后昆,金刚宝剑利当门。
瞎驴灭却正法眼,那个男儿解出群。 -
215.《颂古三十二首》 宋·释明辩
脱略情尘老睦州,虎头虎尾一时收。
芳草渡头韩干马,绿杨堤畔戴嵩牛。 -
216.《颂古三十二首》 宋·释明辩
体量非功不堕今,星移斗换岂同轮。
多年历日虽无用,犯著应须总灭门。 -
217.《颂古三十二首》 宋·释明辩
高高孤顶雪蒙蒙,劫外行藏路不通。
半夜岭梅消息转,不关春色暗香浓。 -
218.《颂古三首》 未知·释钦
唤作如如已变名。
廓然无圣岂容情。
其间妙叶皆同类,不有玄晖辨浊清。 -
219.《颂古三首》 未知·释钦
八字打开,十分漏泄。
孤危不立道方高,伎俩更无随意说。
别虽,南斗七兮北斗八。 -
220.《颂古三首》 未知·释钦
有句无句,明来暗去。
活捉生擒,捷书露布。
如藤倚树,物以类聚。
海外人参,蜀中附子。