-
1.《和陶命子韵示津调官》 宋·吴芾
我本白丁,恩及童孩。
虽由先德,亦自书来。
汝诚博古,为世实才。
时或未遇,又何慊哉。 -
2.《刘茂实赴省袖澹庵旧赠见过索送行诗用韵》 宋·赵蕃
蚤日已俊茂,高交仍老成。
贯通虽七略,陶冶异长城。
圣世患才少,忠言繇主明。
平生捩眼看,得隽每知名。 -
3.《贾谊论》 宋·苏轼
非才之难,所以自用者实难。
惜乎!贾生,王者之佐,而不能自用其才也。
夫君子之所取者远,则必有所待;所就者大,则必有所忍。
古之贤人,皆负可致之才,而卒不能行其万一者,未必皆其时君之罪,或者其自取也。 -
4.《答苏武书》 两汉·李陵
子卿足下:勤宣令德,策名清时,荣问休畅,幸甚幸甚。
远托异国,昔人所悲,望风怀想,能不依依?昔者不遗,远辱还答,慰诲勤勤,有逾骨肉,陵虽不敏,能不慨然?自从初降,以至今日,身之穷困,独坐愁苦。
终日无睹,但见异类。
韦韝毳幕,以御风雨;羶肉酪浆,以充饥渴。 -
5.《晁错论》 宋·苏轼
天下之患,最不可为者,名为治平无事,而其实有不测之忧。
坐观其变,而不为之所,则恐至於不可救;起而强为之,则天下狃於治平之安而不吾信。
惟仁人君子豪杰之士,为能出身为天下犯大难,以求成大功;此固非勉强期月之间,而苟以求名之所能也。
天下治平,无故而发大难之端;吾发之,吾能收之,然后有辞於天下。 -
6.《与于襄阳书》 唐·韩愈
七月三日,将仕郎、守国子四门博士韩愈,谨奉书尚书阁下。
士之能享大名、显当世者,莫不有先达之士、负天下之望者为之前焉。
士之能垂休光、照后世者,亦莫不有后进之士、负天下之望者,为之后焉。
莫为之前,虽美而不彰;莫为之后,虽盛而不传。 -
7.《佑侄实赴乡法吾家读书三世至此侄才七人作十》 宋·孙应时
家学今三世,儒流甫七人。
生涯无窭悴,存没几酸辛。
父干真吾责,孙枝见汝新。
提携从总丱,成长及冠巾。 -
8.《奉和王世弼寄上七兄先生用其韵》 宋·黄庭坚
宫槐弄黄黄,莲叶绿婉婉。
时同二三友,竹轩凉夏晚。
驾言都城南,以望征车返。
何知苦淹回,及此秋景短。 -
9.《忽蒙秀实内黄贤尉寄书期许稠至有经世之语辄》 宋·晁说之
岁宴慕群侣,鱼鸟各知息。
故人音书来,怜我此时忆。
忠言开靡靡,岂但问寝食。
我有山耕愿,久矣君已得。 -
10.《赠李AA42彦威秀才》 宋·苏轼
魏王大瓠实五石,种成濩落将安适。
可怜公子持十牛,海上三年竟何得。
先生少负不羁才,従车数到单于台。
天山直欲三箭取,白衣将军何人哉。 -
11.《赠李兕彦威秀才》 宋·苏轼
魏王大瓢实五石,种成濩落将安适。
可怜公子持十牛,海上三年竟何得。
先生少负不羁才,从军数到单于台。
天山直欲三箭取,白衣将军何人哉。 -
12.《陈叔易赋王秀才所藏梁织佛图诗邀同赋因次其》 宋·陈与义
维摩之室本自空,忽惊满月临丹宫。
稽首世尊真实相,不比图画填青红。
天女之孙擅天巧,经纬星宿超庸庸。
沦精入此三昧手,一念直到只园中。 -
13.《汤子才凌云山用予十四日韵见示且云卫尉顷登》 宋·晁公溯
卫尉余乐广,昔尝侍蓬莱。
暮年乃去国,持工此徘徊。
时登清音亭,遥见江西来。
凄然载酒地,复送江东回。 -
14.《赵君惟谊清文介行坚苦笃实远来见访以救科举》 宋·陈宓
菜根惯咬著芒鞋,便是津梁一世材。
六月雨行缘底事,一身不惜惜人才。 -
15.《跋徐积压事所藏实贴》 宋·陆文圭
首才将九十,及见开皇初。
不知虞褚辈,得似老僧书。
尤物世希有,昭陵劫灰馀。
玉丞人不见,红纸乃地鱼。
梅花一片石,儿自实番玙。
定武久荆束,长安复丘墟。
茂林有陈迹,今谁山阴居。 -
16.《赠真术秀才》 宋·姚勉
天台真术李秀才,手持先兄遗墨来。
先兄已矣遗墨在,三读感噎重生哀。
哀余试问子何术,星斗纷翻舌端出。
不须问术只观诗,诗好应知术真实。
大凡学术总要真,不真误杀天下人。
近来世人多弄假,不独肆中谈命者。 -
17.《才臣设席彦修来过仍陪表臣终日之乐岂易得也》 宋·李处权
顾我非仙李,知君实老彭。
承家罗玉树,润屋起金籯。
世路嗟多事,人生戒不情。
岁华将暮矣,切勿诉深觥。 -
18.《抚古》 宋·晁说之
抚古论今百感生,兴亡异世实同情。
鬼神能告广陵散,才智无如大厦倾。
天御日躔归故国,江潮淮浦谩新城。
论都不及百世事,谁为君王致太平。 -
19.《送裴光世赴举》 宋·强至
光世出门头懒回,身将西去犯斗魁。
风云自系鹏鹄健,里道正为骅骝开。
忆初乡赋选主司,数州侧脑听外台。
一朝吾乡腾荐口,姓名喜得丁与裴, -
20.《再用观入试韵》 宋·李昴英
涵育累朝士兴起,薄海弦歌争教子。
籯金世守韦一经,俎豆少成孟三徙。
尽从科举梯进取,鹤发望深门日倚。
艺先驱德后已非古,心术乖违徒口耳。