-
1.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
(古有荒王,忘戒慎道,以逸豫失国,故为《至荒》
之诗一章三韵十二句)
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
2.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
(古有荒王,忘戒慎道,以逸豫失国,故为《至荒》
之诗一章三韵十二句)
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
3.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
4.《读君谟黼扆箴》 宋·黄庶
常读贾谊书,爱其极理乱。
言入笔未乾,绛灌舌如鑽。
文帝不肯为,万世为扼腕。
汉道竟龌龊,席莫一日暖。 -
5.《箴仲殊》 宋·孚禅师
大道久凌迟,正风还陊隳。
无人整颓纲,目乱空伤悲。
卓有出世士,蔚为人天师。
文章通造化,动与王公知。 -
6.《始兴南山下有林泉,尝卜居焉,荆州卧病有怀此地》 唐·张九龄
出处各有在,何者为陆沉。
幸无迫贱事,聊可祛迷襟。
世路少夷坦,孟门未岖嶔。
多惭入火术,常惕履冰心。 -
7.《送韦大夫东京留守》 唐·王维
人外遗世虑,空端结遐心。
曾是巢许浅,始知尧舜深。
苍生讵有物,黄屋如乔林。
上德抚神运,冲和穆宸襟。 -
8.《桐花》 唐·元稹
胧月上山馆,紫桐垂好阴。
可惜暗澹色,无人知此心。
舜没苍梧野,凤归丹穴岑。
遗落在人世,光华那复深。 -
9.《舟中遇柳伯存归潜山,因有此赠》 唐·吴筠
浇风久成俗,真隐不可求。
何悟非所冀,得君在扁舟。
目击道已存,一笑遂忘言。
况观绝交书,兼睹箴隐文。 -
10.《怀古今》 唐·杜光庭
古,今。
感事,伤心。
惊得丧,叹浮沈。
风驱寒暑, -
11.《文赋》 魏晋·陆机
余每观才士之所作,窃有以得其用心。
夫放言谴辞,良多变矣,妍蚩好恶,可得而言。
每自属文,尤见其情。
恒患意不称物,文不逮意。 -
12.《三都赋》 魏晋·左思
总序
盖诗有六义焉,其二曰赋。
杨雄曰:“诗人之赋丽以则。
”班固曰:“赋者,古诗之流也。 -
13.《水调歌头(寄王信父)》 宋·张炎
白发已如此,岁序更骎骎。
化机消息,庄生天籁雍门琴。
颇笑论文说剑,休问高车驷马,衮衮□黄金。
蚁在元无梦,水竞不流心。 -
14.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
15.《尚德缓刑书》 两汉·路温舒
汉昭帝逝世,昌邑王刘贺被废黜,汉宣帝刘询刚刚登上皇位。
路温舒呈上奏书,奏书说:昭帝崩,昌邑王贺废,宣帝初即位,路温舒上书,言宜尚德缓刑。
其辞曰:“臣闻齐有无知之祸,而桓公以兴;晋有骊姬之难,而文公用伯。
近世赵王不终,诸吕作乱,而孝文为太宗。 -
16.《治安疏》 明·海瑞
户部云南清吏司主事臣海瑞谨奏;为直言天下第一事,以正君道、明臣职,求万世治安事:君者,天下臣民万物之主也。
惟其为天下臣民万物之主,责任至重。
凡民生利病,一有所不宜,将有所不称其任。
是故事君之道宜无不备,而以其责寄臣工,使之尽言焉。 -
17.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
18.《寿乡守张秘阁》 宋·方大琮
秋气高寒公始生,禀姿多得圣之清。
官箴未许冰为洁,心事真堪月比明。
久合紫囊还于世,却令皂盖历三城。
凭谁尽纪前张政,只听村谣里唱声。 -
19.《悲二子聊句》 宋·苏舜元
有客自远方,来以二子说。
穆子病疾初,家事巨细缺。
邻人苦其求,翳师久以决。
案杯小大空,布被旁午裂。 -
20.《东山》 宋·王应麟
东山美周公,千载邈遗音。
槃槃谢家安,陈迹犹可寻。
仰睇虞峰高,俯挹娥涛深。
伟人不可作,感慨生登临。