-
241.《用前韵戏赠叶致远直讲》 宋·王安石
叶侯越著姓,胄出实楚叶。
缙云虽穷远,冠盖传累叶。
心大有所潜,肩高未尝胁。
飘飘凌云意,强御莫能慑。 -
242.《邢太保有鹤折翼以诗伤之客有记翎经冥三韵而》 宋·王安石
不为摧伤改性灵,静中犹见好仪形。
每怜今日长垂翅,却悔当时误翦翎。
医得旧创犹有法,相知多难岂无经。
稻粱且向人间觅,漠羡抟风起北冥。 -
243.《和王乐道烘虱》 宋·王安石
秋暑汗流如炙輠,敝衣湿蒸尘垢涴。
施施众虱当此时,择肉甘於虎狼饿。
咀啮侵肤未云已,爬搔次骨终无那。
时时对客辄自扪,千百所除才几个。 -
244.《送张拱微出都》 宋·王安石
归卧不自得,出门无所投。
独寻城隅水,送子因远游。
荒林缠悲风,惨惨吹驼裘。
捉手共笑语,顾瞻中河舟。 -
245.《秋怀诗十一首》 唐·韩愈
窗前两好树,众叶光薿薿。
秋风一拂披,策策鸣不已。
微灯照空床,夜半偏入耳。
愁忧无端来,感叹成坐起。 -
246.《伏龙山民宋正甫湖山清隐乃唐诗人陈陶故圃曾》 宋·戴复古
故人昔住金华峰,面带双溪秋水容。
故人今住伏龙山,陈陶故圃茅三间。
千载清风徐孺子,门前共此一湖水。
百花洲上万垂杨,白鸥群里歌沧浪。 -
247.《处世》 宋·戴复古
风波境界立身难,处世规模要放宽。
万事尽从忙里错,一心须向静中安。
路当平处经行稳,人有常情耐久看。
直到始终无悔吝,旁生枝叶便多端。 -
248.《广陵五题其五次韵子由题光化塔》 宋·秦观
古佛悲怜得度人,应缘来现比丘身。
水流月落知何处,花发莺啼又一春。
方外笑谈清似玉,梦中烦恼细如尘。
老僧自说从居此,却悔平时事远巡。 -
249.《排闷》 宋·陆游
造物冥冥中,与我无一面,不知获罪由,动辄被诃遣;又若哀其愚,救以药瞑眩。
我亦揣此心,安受不敢怨。
中间戍蜀汉,十载困邮传。
骑壒蒙陇干,阵云暗秦甸,齎粮杂沙墋,掬水以三咽,传烽东骆谷,倏忽若流电。 -
250.《书意》 宋·陆游
秋江菰菜喜新尝,盐酪亲调七箸香。
但有长腰吴下米,岂须细肋大官羊。
青衫昔悔尘中老,白发今宜静处藏。
一事尚须深自咎,街头儿女识韩康。 -
251.《放歌行》 宋·陆游
君不见汾阳富贵近古无,二十四考书中书;又不见慈明起自布衣中,九十五日至三公。
人生穷达各有命,拂衣径去犹差胜。
介推焚死终不悔,梁鸿寄食吾何病?安用随牒东复西,献谀耐辱希阶梯;初无公论判泾渭,徒使新贵矜云泥。
稽山一老贫无食,衣破履穿面黧黑;谁知快意举世无,南山之南北山北! -
252.《病起》 宋·陆游
山村病起帽围宽,春尽江南尚薄寒。
志士凄凉闲处老,名花零落雨中看。
断香漠漠便支枕,芳草离离悔倚阑。
收拾吟牋停酒碗,年来触事动忧端。 -
253.《秋感》 宋·陆游
畏涂历尽百年中,老卧穷阎一秃翁,衣杵凄凉常带月,井桐零落不禁风。
空文久悔雕虫技,大学方施习射功。
万一死前能少进,九原犹可见先公。 -
254.《闻角》 宋·陆游
河白如银天淡青,角声中有玉关情。
早知送老桑麻野,悔失安西万里行。 -
255.《哭杜府君》 宋·陆游
叔高初过我,风度何玉立,超然众客中,可慕不待揖。
入都多宾友,伯高数来集,质如琮璧润,气等芝兰袭。
晚乃过仲高,午日晒行笠,匆匆遽别去,怅望空怏悒。
有如此三高,青紫何足拾。 -
256.《舒悲》 宋·陆游
嗜酒苦猖狂,畏人还龌龊。
老病始悔叹,天下无此错。
管葛逝已久,千古困俗学;扪虱论大计,使我思景略。
中原失枝梧,胡尘暗河洛。 -
257.《送王成之给事》 宋·陆游
我昔扬帆掠吴楚,夜泊秦淮听春雨。
明朝冠盖拥长亭,误辱诸公问良苦。
是时众中初识公,天骥蹴踏万马空。
知心投分财数语,玉麈谡谡生清风。 -
258.《观华严阁僧斋》 宋·陆游
拂剑当年气吐虹,喑呜坐觉朔庭空。
早知壮志成痴绝,悔不藏名万衲中。 -
259.《怀昔》 宋·陆游
偶住人间日月长,细思方觉少年狂。
众中论事归多悔,醉後题诗醒已忘。
鼍作鲸吞吁莫测,谷堙山堑浩难量。
老来境界全非昨,卧看萦帘一缕香。 -
260.《赠倪道士》 宋·陆游
我坐虚名剩得穷,百年身堕畏途中。
看君一棹烟波乐,悔不常为采药翁。