-
101.《安乐泉颂》 宋·黄庭坚
姚子雪麴,杯色争玉。
得汤郁郁,白云生谷。
清而不薄,厚而不浊。
甘而不哕,辛而不螫。
老夫手风,须此晨药。
眼花作颂,颠倒淡墨。 -
102.《和邵尧夫安乐窝中职事吟》 宋·司马光
灵台无事日休休,安乐由来不外求。
细雨寒风宜独坐,暖天佳景即间游。
松篁亦足开青眼,桃李何妨插白头。
我以著书为职业,为君偷暇上高楼。 -
103.《酬邵尧夫见示安乐窝中打乖吟》 宋·司马光
安东窝中自在身,犹嫌名字落红尘。
醉吟终日不知老,经史满堂谁道贫。
长掩柴荆避寒暑,只将花卉记冬春。
料非闲处找乖客,乃是清朝避世人。 -
104.《和王安之题独乐园》 宋·司马光
草浓初过雨,林静远含烟。
燕引新飞鷇,荷承半坠莲。
朋来惟有月,山见不须钱。
谁与同其乐,壶中浊酒贤。 -
105.《安之令子河阳官舍作蛙乐轩安之有诗寄题辄敢》 宋·司马光
鼓吹娱俗耳,蛙鸣惬雅怀。
最宜凉雨歇,更与晚风偕。
骥子方长鹜,云衢偶未谐。
功名当努力,留此遗吾侪。 -
106.《满江红·安乐窝中》 宋·无名氏
安乐窝中,庆华发、苍颜七十。
生处好、十分清瘦,仙风道骨。
自古天教仁者寿,只今人饮贤人德。
更一年、两度腊嘉平,垂弧夕。 -
107.《春从天上来·乐道安贫》 宋·无名氏
乐道安贫。
叹自古英雄,林下无人。
满堂金玉,谓授儿孙。
毕竟与属亲。 -
108.《述翠虚真人安乐法》 宋·白玉蟾
收歛神光少默兢,顶门一路聚云烟。
且升阳火烹金鼎,却降灵泉灌玉田。
交结只於牛渚外,分明正在鹊桥边。
功夫九九数六六,此是人间安乐仙。 -
109.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中职分修,分修之外更何求。
满天下士情能接,遍洛阳园身可游。
行已当行诚尽处,看人莫看力生头。
因思平地春言语,使我尝登百尺楼。 -
110.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中弄旧编,旧编将绝又重聊。
灯前烛下三千日,水畔花间二十年。
有主山河难占籍,无争风月任收权。
闲吟闲咏人休问,此个功夫世不传。 -
111.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中万户侯,良辰美景忍虚休。
已曾得手春深日,更欲披衣年老头。
晓露重时花满槛,暖醅浮处酒盈瓯。
圣人吃紧些儿事,又省工夫又省忧。 -
112.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中春梦回,略无尘事可装怀。
轻风一霎座中过,安乐窝中天外来。
日影转时从杖履,花阴交处傍樽罍。
人间未若吾乡好,又况吾乡多美才。 -
113.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中春不亏,山翁出入小车儿。
水边平转绿杨岸,花外就移芳草堤。
明快眼看三月景,康强身历四朝时。
凤凰楼下天津畔,仰面迎风倒载归。 -
114.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中三月期,老来才会惜芳菲。
自知一赏有分付,谁让黄金无孑遗。
美酒饮教微醉后,好花看到半开时。
这般意思难名状,只恐人间都未知。 -
115.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中春暮时,闭门慵坐客来稀。
萧萧微雨竹间霁,嘒嘒翠禽花上飞。
好景尽将诗记录,欢情须用酒维持。
自馀身外无穷事,皆可掉头称不知。 -
116.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中甚不贫,中间有榻可容身。
儒风一变至於道,和气四时长若春。
日月作明明主日,人言成信信由人。
唯人与日不相远,过此何尝更语真。 -
117.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中设不安,略行汤剂自能痊。
居常无病不服药,就使有灾宜俟天。
理到昧时须索讲,情於尽处更何言。
自馀虚费闲思虑,都可易之为画眠。 -
118.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中春欲归,春归忍赋送春诗。
虽然春老虽牵复,却有夏初能就移。
饮酒莫教成酩酊,赏花慎勿至{左离右隹}披。
人能知得此般事,焉有闲愁到两眉。 -
119.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
生为男子偶昌辰,安乐窝中富贵身。
大字写诗夸壮健,小杯饮酒惜轻醇。
山川澄净初经雨,草木暄妍正遇春。
造化功夫精妙处,都宜分信与闲人。 -
120.《安乐窝中吟》 宋·邵雍
安乐窝中虽不拘,不拘终不失吾儒。
轻醇酒用小盏饮,豪壮诗将大字书。
花木暄妍春雨后,山川澄淨九秋馀。
闲中意思多少,无忝人间一丈夫。