-
1.《酬崔侍御早秋卧病书情见寄时君亦抱疾在假中》 唐·卢纶
掷地金声信有之,莹然冰玉见清词。
元凯癖成官始贵,相如渴甚貌逾衰。
荒园每觉虫鸣早,华馆常闻客散迟。
寂寞罢琴风满树,几多黄叶落蛛丝。 -
2.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
皇天本无心,万物各有时。
飞鸿何预人,南翔每如期。
仰看霜露坠,俯叹草木衰。
英英篱下菊,秀色独满枝。
岂无一樽酒,相与斟酌之。
耋老天所佚,行歌复何疑? -
3.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
暑退财几时,忽已迫霜露;西风一何厉,落叶纷满路。
老翁衰可笑,日夜念墐户;衣裘先关怀,膏火亦当具。
酒尤不可缓,倾听糟床注。
供盘柿栗耳,何敢议雉兔! -
4.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
雨滴大梧叶,风转孤蓬窠,秋色固凄怆,二物感人多。
日月行黄道,倏过如飞梭,大计百年间,贵贱俱销磨。
东家及西舍,更代哭与歌。
若无杯中物,如此摇落何! -
5.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
身如行脚僧,放包即为家;家如道边店,萧然寄天涯。
居室如小舟,风扉橹讴哑;坐傍陈琴书,庭下栽杂花。
检陋虽可笑,在我则已奢。
何以善吾生?念念思无邪。 -
6.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
遇酒幸一醉,遇饭幸一饱;或遇空无时,岂复有他巧?乡邻哀其穷,叩户馈麋?。
欣然出舍傍,菘韭青落爪。
饥羸曾未起,吟讽已稍稍。
袖手北窗前,枯肠困搜搅。 -
7.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
秋高天薄寒,夹衣已出笥;团团素纨扇,时至自当弃。
明年机中练,与我亦何异?宫妾感物悲,此岂丈夫事?吾曹一出门,所遇皆有义。
夷齐死千年,高风邈难嗣。 -
8.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
辟尘当以犀,濯缨当以水;龟堂一炷香,世念去如洗。
人生天地间,太仓一稊米,哀哉不自悟,役役以至死!孰能从我游,趺坐燔柏子;夜半清磬声,悠然从定起。 -
9.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
改朔甫再宿,月见西南隅,纤纤一银勾,挂空疑有无。
我行青枫岸,远水浮双凫。
新寒入短衣,感此风霜初。
颇欲呼小艇,东村行芋区。
衣薄且言归,烟火望吾庐。 -
10.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
短蓑榜轻舟,时过野僧舍。
长衫挂数珠,亦入法华社。
平生无拣择,生死均早夜,余年犹几何,久已付造化。
常嫌乐天佞,却肯退之骂,君看佛骨表,自是无生话。 -
11.《秋怀十首末章稍自振起亦古义也》 宋·陆游
我昔闻关中,水深土平旷;泾渭贯其间,沃壤谁与抗?桑麻郁千里,黍林高一丈;潼华临黄河,古出名将相。
沦陷七十年,北首增惨怆。
犹期垂老眼,一睹天下壮! -
12.《和答师厚黄连桥坏大木亦为秋雹所碎》 宋·黄庭坚
溪桥乔木下,往岁记经过。
居人指神社,不敢寻斧柯。
青阴百尺蔽白日,乌鹊取意占作窠。
黄泉浸根雨长叶,造物著意固已多。
风摧电打扫地尽,竟莫知为何谴诃。
独山冷落城东路,不见指名终不磨。 -
13.《婆罗门引 亦名菊潭秋》 元·元好问
商於六里,野塘千古□烟霞。
灵苗郁郁无涯,荡青冥风露,金素发清华。
散霜丛弥岸,月影明沙。
仙经浪夸。 -
14.《录秋日藁因写客况寄王倅昆仲仲亦曾任衡倅》 宋·董嗣杲
富池羁客吟穷秋,吟成写出还包羞。
王家兄弟领此幽,识迈子瞻与子由。
欲织寒江无机收,两眼远睨边烽楼。
前时水颓岸不修,今日云族蒙荒洲。 -
15.《少虚以中秋有月预作诗亦次韵矣而月不为出因》 宋·郭印
兹辰阴雨霁,佳月望云端。
彻灯不掩户,伫对清辉寒。
嫦娥岂误人,出入由天关。
天应怕镌镵,故将好景悭。 -
16.《和茅亦山秋夜感怀》 宋·黄庚
老来吟拙自知羞,好景无诗未易酬。
湖海愁看今夜月,功名虚度十年秋。
清光偏照虑仝屋,孤影自登王粲楼。
我欲乘风蟾窟去,安能与世人沉浮。 -
17.《八月十四日亦好亭迟月不至分韵得秋字》 宋·喻良能
亦好登临似庾楼,是中风月最宜秋。
素娥欲赴经年约,行雨潜分一段愁。
聊复飞觞追胜赏,何妨秉烛事清游。
明年此夕看明月,千里相思楚水头。 -
18.《亦好园海棠秋开红英满树》 宋·喻良能
微云澹日映寒流,画出西园一幅秋。
白帝幻成红玉蘂,金风吹绽碧枝头。
睡余艳艳真妃子,梦罢愔愔一解愁。
熟赏细看须着句,为君重赋紫绵揉。