-
141.《西山诗次李宾之韵(壬辰年十二月)》 明·陆釴
蚃蚃分阴阳,乾清已高发。
顺哉地漫衍,乃复有凌越。
于地起峰峦,如人有筋骨。
敷与意何休,敦圉势不杌。 -
142.《己酉练圻寓舍咏雪》 明·王彝
青龙己酉丰稔叶,岁星一终旬日浃。
天容黄黄风氵疌々正好,云同八表不见叶。
漏促辰酉日车跲,目眩空花气屡慑。
冻指欲堕数蓂荚,股栗匪由冰上踏。 -
143.《发仪真道中登岸延览因忆前行》 明·王直
舟行苦邅回,登岸旷心目。
天清浮云卷,野秀新雨足。
澶漫众流会,杳霭群山绿。
风暄花意乱,日暖莺声续。
却忆同心人,无由踵前躅。 -
144.《唐嘉会妻》 明·吴鼎芳
凤皇失其侣,三年独彷徨。
岂无云中鹤,矫矫非所当。
所居谷水西,乃在淀水阳。
杨氏有好女,小字曰云芳。 -
145.《咏阳山云泉庵大石奉和诸公同游联句之作》 明·杨循吉
伟哉此阳山,有石俟歌诵。
形将冰块截,势与莲花共。
仰观一何高,登涉不可鞚。
鸟飞必徊翔,云出自腾滃。 -
146.《石鼓》 宋·苏轼
冬十二月岁辛丑,我初従政见鲁叟。
旧闻石鼓今见之,文字郁律蛟蛇走。
细观初以指画肚,欲读嗟如箝在口。
韩公好古生已迟,我今况又百年后。 -
147.《以双刀遗子由子由有诗次其韵》 宋·苏轼
宝刀匣不见,但见龙雀环。
何曾斩蛟蛇,亦未切琅玕。
胡为穿窬辈,见之要领寒。
吾刀不汝问,有愧在其肝。 -
148.《司马君实独乐园》 宋·苏轼
青山在屋上,流水在屋下。
中有五亩园,花竹秀而野。
花香袭杖屦,竹色侵盏斝。
樽酒乐余春,棋局消长夏。 -
149.《甘菊》 宋·苏轼
越山春始寒,霜菊晚愈好。
朝来出细粟,稍觉芳岁老。
孤根荫长松,独秀无众草。
晨光虽照耀,秋雨半摧倒。 -
150.《和阳行先?用郁孤台韵?》 宋·苏轼
室空惟法喜,心定有天游。
摩诘元无病,须洹不入流。
苦嫌寻直枉,坐待寸田秋。
虽未麒麟阁,已逃鹦鹉洲。 -
151.《松》 宋·王安石
世传寿可三松倒,此语难为常人道。
人能百岁自古稀,松得千年未为老。
我移两松苦不早,岂望见渠身合抱。
但怜众木总漂摇,颜色青青终自保。 -
152.《化城阁》 宋·王安石
曾宫凭风回,两岸闻锺声。
百里见秋毫,构云有高营。
化城若化出,仰攀日月行。
像视大江奔,众山遥相迎。 -
153.《寄蔡氏女子二首》 宋·王安石
建业东郭,望城西堠。
千嶂承宇,百泉绕溜。
青遥遥兮纚属,绿宛宛兮横逼。
积李兮缟夜,崇桃兮炫昼。 -
154.《酬王督贤良松泉二诗其一·松》 宋·王安石
世传寿可三松倒,此语难为常人道。
人能百岁自古稀,松得千年未为老。
我移两松苦不早,岂望见渠身合抱。
但怜众木总漂摇,颜色青青终自保。 -
155.《题大禹寺义公禅房》 唐·孟浩然
义公习禅处,结宇依空林。
户外一峰秀,阶前众壑深。
夕阳连雨足,空翠落庭阴。
看取莲花净,应知不染心。 -
156.《吊元鲁山》 唐·孟郊
搏鸷有余饱,鲁山长饥空。
豪人饫鲜肥,鲁山饭蒿蓬。
食名皆霸官,食力乃尧农。
君子耻新态,鲁山与古终。 -
157.《秋日杂兴》 宋·范成大
嫣嫣芙蓉花,秀出清霜晨。
众卉已昨梦,孤芳若为新?
寒蜂无儇飞,一笑静自珍。
谁令婵绢姿,堕此寂寞滨?
绝世贵独立,後时莫酸辛。
回风佐小舞,薄日生微醺。 -
158.《十月一日浮桥成以故事宴客凌云》 宋·陆游
阴风吹雨白昼昏,谁扫云雾升朝暾?三江水缩献洲渚,九顶秀色欲塞门。
西山下竹十万个,江面便可驰车辕。
巷无居人亦何怪,释耒来看空山村。
竹枝宛转秋猿苦,桑落潋灩春泉浑。 -
159.《书生叹》 宋·陆游
君不见城中小儿计不疏,卖浆卖饼活有余,夜归无事唤俦侣,醉倒往往眠街衢。
又不见垄头男子手把鉏,丁字不识称农夫,筋力虽劳忧患少,春秋社饮常欢娱。
可怜秀才最误计,一生衣食囊中书,声名才出众毁集,中道不复能他图,抱书饿死在空谷,人虽可罪汝亦愚。
呜呼,人虽可罪汝亦愚,曼倩岂即贤侏儒! -
160.《寄题李季章侍郎石林堂》 宋·陆游
林虑灵壁名宇宙,震泽舂陵稍居後。
翟公黄鹤得数峰,对客掀髯诧奇秀。
我行新滩见益奇,千岩万窦雷雨垂。
古来岂无好事者,根株盘踞不可移。