-
1.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
殿成不必拆,佛生何用打。
烧炷兜楼香,共说家私话。
以力假人者霸。 -
2.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
3.《送东阳马生序》 明·宋濂
余幼时即嗜学。
家贫,无从致书以观,每假借于藏书之家,手自笔录,计日以还。
天大寒,砚冰坚,手指不可屈伸,弗之怠。
录毕,走送之,不敢稍逾约。 -
4.《太上感应篇》 宋·李昌龄
太上曰:祸福无门,唯人自召。
善恶之报,如影随形。
是以天地有司过之神依人所犯轻重,以夺人算。
算减则贫耗,多逢忧患,人皆恶之,刑祸随之,吉庆避之,恶星灾之,算尽则死。 -
5.《宫之奇谏假道》 先秦·左丘明
晋侯复假道于虞以伐虢。
宫之奇谏曰:“虢,虞之表也。
虢亡,虞必从之。
晋不可启,寇不可翫。 -
6.《原道》 唐·韩愈
博爱之谓仁,行而宜之之谓义,由是而之焉之谓道,足乎己无待于外之谓德。
仁与义为定名,道与德为虚位。
故道有君子小人,而德有凶有吉。
老子之小仁义,非毁之也,其见者小也。 -
7.《封建论》 唐·柳宗元
天地果无初乎?吾不得而知之也。
生人果有初乎?吾不得而知之也。
然则孰为近?曰:有初为近。
孰明之?由封建而明之也。 -
8.《鲁仲连义不帝秦》 先秦·佚名
秦围赵之邯郸。
魏安釐王使将军晋鄙救赵,畏秦,止于荡阴不进。
魏王使客将军辛垣衍间入邯郸,因平原君谓赵王曰:“秦所以急围赵者,前与齐闵王争强为帝,已而复归帝,以齐故;今齐闵王已益弱,方今唯秦雄天下,此非必贪邯郸,其意欲求为帝。
赵诚发使尊秦昭王为帝,秦必喜,罢兵去。 -
9.《狱中上梁王书》 两汉·邹阳
臣闻忠无不报,信不见疑,臣常以为然,徒虚语耳。
昔荆轲慕燕丹之义,白虹贯日,太子畏之;卫先生为秦画长平之事,太白食昴,昭王疑之。
夫精变天地而信不谕两主,岂不哀哉!今臣尽忠竭诚,毕议愿知,左右不明,卒从吏讯,为世所疑。
是使荆轲、卫先生复起,而燕、秦不寤也。 -
10.《东京赋》 两汉·张衡
安处先生于是似不能言,怃然有间,乃莞尔而笑曰:“若客所谓,末学肤受,贵耳而贱目者也!苟有胸而无心,不能节之以礼,宜其陋今而荣古矣!由余以西戎孤臣,而悝缪公于宫室,如之何其以温故知新,研覈是非,近于此惑?”“周姬之末,不能厥政,政用多僻。
始于宫邻,卒于金虎。
嬴氏搏翼,择肉西邑。
是时也,七雄并争,竞相高以奢丽。 -
11.《嘉阳官舍奇石甚富散弃无领略者予始取作假山》 宋·陆游
昔人何人爱岩壑,为山未成储荦确,散落支床压酒槽,大或专车小拳握。
幽人邂逅为绝叹,修绠趣取寒泉濯,峭峰幽窦相吐吞,翠岭丹崖渺联络。
石不能言意可解,问我胡为怜寂寞?人间兴废自有数,昔弃何伤今岂乐。
斯言妙矣予则陋,敢对石友辞罚爵。 -
12.《西江月(遁斋生日,有以喜神之轴来为寿者,悬之照壁,遂作·)》 宋·郭应祥
此老谁描拙状,今朝持献生辰。
一人能变作三人。
说与儿曹未信。
坐者行者立者,化身报身法身。
且须辨取假和真。
肥瘦短长休问。 -
13.《题三易备遗》 宋·葛寅炎
谁凿混沌窍,龙马出澄渊。
笃生羲文圣,立极先后天。
三三羑所演,两两山之连。
不假人安排,自有天浑全。 -
14.《利州路提刑秘书张季长送洮研,发视乃一假柏》 宋·杨万里
绣衣使者禀霜威,方丈仙人旧羽仪。
别去十年真一梦,书来万里寄相思。
如何绿石涵风面,化作青铜溜雨枝。
却送新诗报嘉惠,偷儿当不要新诗。 -
15.《衢州阮比部学士得假归乡见过陋止留题诗什因》 宋·杨亿
千骑駸駸赴郡初,曾迂旌旆访吾庐。
天边谁识郎官宿,门外空回长者车。
劝酒樽罍应引满,题诗屋壁是亲书。
乡人闻有神仙客,远近争来看隼旟。 -
16.《方提干有端石砚池狭不能容不予携以归令匠者》 宋·朱翌
端溪有石紫玉润,未遇良工失追琢。
眇哉池面劣容指,水至不能容一勺。
潜山道人请归治,要使墨池少开拓。
每烦健步远来徵,事必不然空臆度。 -
17.《满江红(辛丑年假守沅州,蒙恩贬罢,归次长沙道中作)》 宋·吕胜己
忆昔西来,春已暮、余寒犹力。
正迤逦、登山临水,未嗟行役。
云笈偶寻高士传,桃川又访秦人迹。
向此时、游宦兴阑珊,归无策。 -
18.《木皮散人鼓词》 清·贾凫西
释闷怀,破岑寂,只照着热闹处说来。
十字街坊,几下捶皮千古快;
八仙桌上,一声醒木万人惊。
凿破混沌作两间, -
19.《六州歌头(岳总干概括上吴荆州启,以此腔歌之,因次韵)》 宋·黄机
百年忠愤,无泪洒江濆。
曹刘事,埋露草,锁烟榛。
哭英魂。
此恨谁知者,时把剑,频看镜,徒自苦,拳破裂,眼眵昏。 -
20.《原蝗》 宋·王令
蝗生於野谁所为,秋一母死遗百儿。
埋藏地下不腐烂,疑有鬼党相收持。
寒禽冬饥啄地食,拾掇谷种无余遗。
吻惟掠卵不加破,意似留与人为饥。