-
81.《山暝孤猿吟》 宋·张耒
平野何岑寂,空山晚易阴。
微云数峰暝,幽谷一猿吟。
风果饥遇少,霜枝冷不禁。
引吭当落日,激响度前林。
最恻骚人兴,偏凄远客心。
空斋怀谢守,空复昔时音。 -
82.《诘朝雨寒密雪杂下辄成一篇呈诸匠者幸赐光和》 宋·强至
飘洒初惊晓,霏微或舞檐。
势应缘雨作,威未抵霜严。
水面琼销液,山头玉露尖。
偏能仁富室,只解虐穷阎。 -
83.《依韵奉和司徒侍中雪二十韵》 宋·强至
瑶林纷有蕊,玉海浩无津。
盖地都藏险,漫天不露垠。
片轻消凿落,光冷夺纯钧。
贺笏庭前客,欢杯陇上民。 -
84.《有客致木绵椅坐为山斋之用》 宋·郑刚中
桃歇冬花蕉叶乾,寒到广东真是寒。
山斋竹椅冷如水,欲以荐坐无蒲团。
邻翁未必藉华罽,顾此流落心所怜。
临溪汲水下蓝碧,为染吉贝包木绵。 -
85.《秀山霜晴晚眺与赵宾暘黄惟月联句》 宋·方回
一峰何峥嵘,万象翻匍匐。
心包元气并,影立太空独。
遥瞻极乾端,俯瞰际坤轴。
飘飘凌云身,杳杳送鸿目。 -
86.《七夕和韵》 宋·李复
东方牵牛西织女,饮犊弄机隔河渚。
西风忽起怨夜长,相望盈盈不得语。
走投上帝贷金钱,五云飞来结香軿。
曳裾指露天榆冷。 -
87.《已亥秋淮南客中怀故里朋游寄之》 宋·宋无
行李依吴榜,飘蓬更楚乡。
山川岁云暮,风雨夜何长。
此地从兵革,斯民复旱蝗。
牙包怀赋粟,久渴望摧浆。