-
1.《吊古战场文》 唐·李华
浩浩乎,平沙无垠,夐不见人。
河水萦带,群山纠纷。
黯兮惨悴,风悲日曛。
蓬断草枯,凛若霜晨。 -
2.《慧山寺肄业送怀坦上人》 唐·李骘
流水何山分,浮云空中遇。
我生无根株,聚散亦难固。
忆昨斗龙春,岩栖侣高步。
清怀去羁束,幽境无滓污。 -
3.《绮寮怨(宫人斜吊古)》 宋·石正伦
绿野春浓停骑,暖风飘醉襟。
渐触目、景物凄悲,花无语、曲径沈沈。
重檐缭垣静锁,丹青暗、断轴尘半侵。
欢绛纱、玉臂封时,何期掩、夜泉流恨深。 -
4.《涉江采芙蓉》 宋·邓允端
涉江采芙蓉,欲采寄所思。
所思今何在,望断天一涯。
将花照秋水,秋水清且漪。
行乐不得再,日暮空凄悲。 -
5.《和陶归去来兮辞》 宋·苏轼
归去来兮,吾方南迁安得归。
卧江海之澒洞,吊鼓角之凄悲。
迹泥蟠而愈深,时电往而莫追。
怀西南之归路,梦良是而觉非。 -
6.《番阳湖》 宋·范成大
凄悲鸿雁来,泱漭鱼龙蛰。
雷霆一鼓罢,星斗万里湿。
波翻渔火碎,月落村舂急。
折苇已纷披,衰杨尚僵立。
长年畏简书,今夕念蓑笠。
江湖有佳思,逆旅百忧集。 -
7.《浮湘行》 宋·范成大
湘山中间湘水横,绿苹叶齐春涨生,盘涡沄沄去无声。
吾乘桂舟泝中濡,扬波击汰双橹狞,辘轳引笮如牛鸣。 -
8.《记梦》 宋·陆游
久住人间岂自期,断砧残角助凄悲。
征行忽入夜来梦,意气尚如年少时。
绝塞但惊天似水,流年不记鬓成丝。
此身死去诗犹在,未必无人麤见知。 -
9.《重九会饮万景楼》 宋·陆游
粲粲黄花手自持,登高聊答此佳时。
纤云不作看山祟,斗酒聊宽去国思。
落日楼台频徙倚,西风鼓笛倍凄悲。
彭城戏马平生意,强为巴歌一解颐。 -
10.《夔州重阳》 宋·陆游
夔州鼓角晚凄悲,恰是幽窗睡起时。
但忆社醅挼菊蕊,敢希朝士赐萸枝。
山川信美吾庐远,天地无情客鬓衰。
佳日掩门君莫笑,病来纱帽不禁吹。 -
11.《清晨谣》 宋·曹勋
涌夕袌寒衾,冥冥暗风雨。
披衣待平明,起履处庭芜。
遥遥望扶桑,延目上洲渚。
阴风驱层云,屯积亘山阜。 -
12.《怨遥夜》 宋·曹勋
六龙灭景兮疾如驰,结邻矘蟒兮沉海涯。
飞霜烈烈以袭物兮,其容惨栗。
阴风凛凛而薄人兮,其声凄悲。 -
13.《待旦吟二首》 宋·曹勋
彼幽人兮何所思,忧耿耿兮天一涯。
举家亲属散百草,关山万里难追随。
更长不寐听鸣柝,寒风萧瑟如凄悲。
安得此身有羽翼,脱然避地能孤飞。
中宵起坐待明发,悄悄侧身听晨鸡。 -
14.《次韵元衡忆上饶见示七言》 宋·赵蕃
避兵俱落信州溪,为客岂知湖外期。
远役不应因米屈,秋风政尔怅鲈时。
故人已寄招魂作,吾子重歌隐士诗。
回首天寒又霜雪,可教猿鹤苦凄悲。 -
15.《既别文显兄弟晚宿日光寺书怀寄之》 宋·赵蕃
别君当以诗,此物不充饥。
二事交为病,吾曹均坐兹。
欲谈殊烂漫,趣去苦凄悲。
晚宿投幽寺,翻思赴野期。 -
16.《人爱九日多以靖节之故仆以邠老七字为可以益》 宋·赵蕃
东篱满把菊,柯山一句诗。
四时皆有节,九日独如斯。
潘子夙所尚,陶翁何敢师。
是故逢此日,爱慕仍凄悲。 -
17.《禽言十咏·如恶》 宋·姚勉
烟林望帝声思归,风枝齐后音凄悲。
如何入水化为鸟,犹诉姑恶无停时。
纯孝通神泉鲤跃,冤气感天霜为虐。
蛴螬有味安得珍,妇自不贤姑不恶。 -
18.《余家兄弟未尝久别今夏送平父之官山口冬仲朔》 宋·张镃
遵渚霜鸿散漫飞,江天分序益凄悲。
孤生只合群居乐,半岁那禁两别离。
发轫固知期远到,望船犹怕独归时。
书来岂是寒暄语,尽写衷情慰渴饥。 -
19.《系乐府十二首·去乡悲》 唐·元结
踌蹰古塞关,悲歌为谁长。
日行见孤老,羸弱相提将。
闻其呼怨声,闻声问其方。
方言无患苦,岂弃父母乡。
非不见其心,仁惠诚所望。
念之何可说,独立为凄伤。 -
20.《系乐府十二首·去乡悲》 唐·元结
踌蹰古塞关,悲歌为谁长。
日行见孤老,羸弱相提将。
闻其呼怨声,闻声问其方。
方言无患苦,岂弃父母乡。
非不见其心,仁惠诚所望。
念之何可说,独立为凄伤。