-
1.《使过弹筝峡作》 唐·储光羲
鸟雀知天雪,群飞复群鸣。
原田无遗粟,日暮满空城。
达士忧世务,鄙夫念王程。
晨过弹筝峡,马足凌兢行。
双壁隐灵曜,莫能知晦明。
皑皑坚冰白,漫漫阴云平。
始信古人言,苦节不可贞。 -
2.《赠僧崖公》 唐·李白
昔在朗陵东,学禅白眉空。
大地了镜彻,回旋寄轮风。
揽彼造化力,持为我神通。
晚谒泰山君,亲见日没云。 -
3.《忆孟浩然》 唐·唐彦谦
郊外凌兢西复东,雪晴驴背兴无穷。
句搜明月梨花内,趣入春风柳絮中。 -
4.《忆孟浩然》 唐·唐彦谦
郊外凌兢西复东,雪晴驴背兴无穷。
句搜明月梨花内,趣入春风柳絮中。 -
5.《渡浙江》 唐·陈陶
适越一轻艘,凌兢截鹭涛。
曙光金海近,晴雪玉峰高。
静寇思投笔,伤时欲钓鳌。
壮心殊未展,登涉漫劳劳。 -
6.《宴桃源》 宋·周紫芝
林外野塘烟腻。
衣上落梅香细。
瘦马步凌兢,人在乱山丛里。
憔悴。
憔悴。
回望小楼千里。 -
7.《拙轩》 元·王寂
拙轩少也绝交朋,闭门坐断藜床绳。
据梧手卷挑青灯,目力自足夸秋鹰。
一行作吏负且乘,简书夜下催晨兴。
心劳政拙无佳称,高枕缓带吾何曾。 -
8.《蓝关图》 明·沈周
卷中谁貌蓝关雪,瘦马凌兢寒切骨。
阿湘远来候马前,低首擎拳赤脚热。
拥鞍相向殊惨情,神气宛宛人欲生。
瘴江嘱语亦切至,掩吻哀哦如有声。
笔痕入素淡而媚,顾陆之间见能事。
前人遗迹不易题,安得起公为画记。 -
9.《百步云梯》 明·唐世靖
一线天高不可升,穿云深处有梯登。
猿惊难上回山木,鸟骇迟飞落野藤。
行客携筇常起伏,山僧着屐每凌兢。
后阶先幸奇松护,独立能遮最上层。 -
10.《郊行》 明·储巏
凌兢瘦马踏春泥,雪后郊原绿未齐。
一抹午烟风隔断,野鸡声在竹林西。