-
121.《游雪窦山》 当代·钱钟书
田水颇胜师,寺梅若可妻。
新月似小女,一弯向人低。
平生寡师法,开径自出蹊。
擘我妻女去,酷哉此别离。
老饥方驱后,津梁忽已疲。
行迈殊未歇,且拚骨与皮。
下山如相送,青青势向西。 -
122.《登屋东山作》 宋·方回
我生篾拘束,萍梗堕游宦。
迟暮齿发落,归来岁已晏。
□□一纪前,罢官避谗讪。
故人为买地,诛茅偃岩涧。 -
123.《次韵景安吴山观雪》 宋·方回
尽洗眼底尘,顿宽胸中忧。
此雪端为谁,奇哉君之游。
平步飞鸟背,长啸孤峰头。
恍惚阆苑,嫖姚结邻楼。 -
124.《横吹曲辞·出塞》 唐·刘驾
胡风不开花,四气多作雪。
北人尚冻死,况我本南越。
古来犬羊地,巡狩无遗辙。
九土耕不尽,武皇犹征伐。
中天有高阁,图画何时歇。
坐恐塞上山,低于砂中骨。 -
125.《侍从途中口号应制》 唐·阎朝隐
疵贱出山东,忠贞任土风。
因敷河朔藻,得奉洛阳宫。
一顾侍御史,再顾给事中。
常愿粉肌骨,特答造化功。 -
126.《入奏行,赠西山检察使窦侍御》 唐·杜甫
窦侍御,骥之子,凤之雏。
年未三十忠义俱,骨鲠绝代无。
炯如一段清冰出万壑,置在迎风寒露之玉壶。
蔗浆归厨金碗冻,洗涤烦热足以宁君躯。 -
127.《公无出门》 唐·李贺
天迷迷,地密密。
熊虺食人魂,雪霜断人骨。
嗾犬狺狺相索索,舐掌偏宜佩兰客。
帝遣乘轩灾自息, -
128.《古出塞》 唐·刘驾
胡风不开花,四气多作雪。
北人尚冻死,况我本南越。
古来犬羊地,巡狩无遗辙。
九土耕不尽,武皇犹征伐。
中天有高阁,图画何时歇。
坐恐塞上山,低于沙中骨。 -
129.《山中》 唐·司空图
全家与我恋孤岑,蹋得苍苔一径深。
逃难人多分隙地,放生麋大出寒林。
名应不朽轻仙骨,理到忘机近佛心。
昨夜前溪骤雷雨,晚晴闲步数峰吟。 -
130.《谢人惠紫栗拄杖》 唐·齐己
仙掌峰前得,何当此见遗。
百年衰朽骨,六尺岁寒姿。
雪外兼松凭,泉边待月欹。
他时出山去,犹谢见相随。 -
131.《谢人惠紫栗拄杖》 唐·齐己
仙掌峰前得,何当此见遗。
百年衰朽骨,六尺岁寒姿。
雪外兼松凭,泉边待月欹。
他时出山去,犹谢见相随。 -
132.《水调歌头(横山阁对月)》 宋·李弥逊
清夜月当午,轩户踏层冰。
楼高百尺,缥缈天阙敞云扃。
万里风摇玉树,吹我衣裾零乱、寒入骨毛轻。
径欲乘之去,高兴送青冥。 -
133.《山花子(成支使出侍姬,次穆季渊韵)》 宋·袁去华
雾阁云窗别有天。
丰肌秀骨净娟娟。
独立含情羞不语,总妖妍。
持酒听歌心已醉,可怜白发更苍颜。
红烛纱笼休点著,月中还。 -
134.《贽鄂帅张仕简》 宋·阳枋
不为名缰浪出山,朱门桃李恐兰珊。
师寻湖胸怀阔跨,道满乾坤耳目宽。
水驿已终三楚尾,天阍犹向五云端。
登楼便欲骑黄鹤,乞与书生换骨丹。 -
135.《九锁山十咏》 宋·王易简
晴矼步清空,洞户抚巀嶭。
何年出水龙,张口见齿舌。
相传此得名,灵骨蜕如雪。
岂其风霆化,诘曲余故穴。
想当夜半归,九锁一时掣。 -
136.《挽文山》 宋·胡斗南
金骨神仙玉色人,千霜万雪见吾真。
圣贤尽节心弥寿,天地为棺道不贫。
河汉横流豪杰泪,风霆怒发鬼神嗔。
先生出入骑箕尾,长现网常四大身。 -
137.《张公洞》 元·周砥
倏忽凿混沌,兹事岂其余。
不知几何年,云古仙人居。
嗟我至此为踌躇,洞天诸宫窅兮黑。
试命烈火烛空虚,森森怪石相对立,如口欲语手欲抾前有 -
138.《丙寅闻边报》 明·董应举
出山已办沙场骨,今日生还亦主恩。
忽报辽阳飞骑近,白头垂泣向江门。 -
139.《同前》 宋·苏轼
我顷三章乞越州,欲寻万壑看交流。
且凭造物开山骨,已见天吴出浪头。
(石中似有海兽形状。
)履道凿池虽可致,玉川卷地若为收。
洛阳泉石今谁主,莫学痴人李与牛。 -
140.《祁门》 宋·范成大
石梁平波心,金刹驾岩腹。
溪藤卷霜绘,山骨琢紫玉。
东堂有嘉名,窈窕窗纱绿。
落花扫无迹,蕉叶森似束。
主人甚爱客,挽袖语陆续。
冲雨出门去,役役媿童仆。