-
141.《甘草子》 宋·寇准
春早。
柳丝无力,低拂青门道。
暖日笼啼鸟。
初坼桃花小。
遥望碧天净如扫。
曳一缕、轻烟缥缈。
堪惜流年谢芳草。
任玉壶倾倒。 -
142.《多丽·李良定公席上赋》 宋·聂冠卿
想人生,美景良辰堪惜。
问其间、赏心乐事,就中难是并得。
况东城、凤台沙苑,泛晴波、浅照金碧。
露洗华桐,烟霏丝柳,绿阴摇曳,荡春一色。 -
143.《望梅花》 宋·蒲宗孟
一阳初起。
暖力未胜寒气。
堪赏素华长独秀,不并开红抽紫。
青帝只应怜洁白,不使雷同众卉。
淡然难比。
粉蝶岂知芳蕊。
半夜卷帘如乍失,只在银蟾影里。
残雪枝头君认取,自有清香旖旎。 -
144.《撼庭竹》 宋·王诜
绰略青梅弄春色。
真艳态堪惜。
经年费尽东君力。
有情先到探春客。
无语泣寒香,时暗度瑶席。
月下风前空怅望,思携未同摘。
画栏倚遍无消息。
佳辰乐事再难得。
还是夕阳天,空暮云凝碧。 -
145.《望梅花》 宋·蒲宗孟
一阳初起。
暖力未胜寒气。
堪赏素华长独秀,不并开红抽紫。
青帝只应怜洁白,不使雷同众卉。
淡然难比。
粉蝶岂知芳蕊。
半夜卷帘如乍失,只在银蟾影里。
残雪枝头君认取,自有清香旖旎。 -
146.《撼庭竹》 宋·王诜
绰略青梅弄春色。
真艳态堪惜。
经年费尽东君力。
有情先到探春客。
无语泣寒香,时暗度瑶席。
月下风前空怅望,思携未同摘。
画栏倚遍无消息。
佳辰乐事再难得。
还是夕阳天,空暮云凝碧。 -
147.《括木兰花慢》 宋·林正大
黄河天上派,到东海、去难收。
况镜里堪悲,星星白发,早上人头。
人生尽欢得意,把金尊、对月莫空休。
天赋君材有用,千金散聚何忧。 -
148.《木兰花慢(题冯云月玉连环词后)》 宋·黄升
自沈香梦断,风雨外、失馀春。
怅袍锦淋漓,金銮论奏,四海无人。
蛾眉古来见妒,奈昭阳、飞燕亦成尘。
惟有空梁落月,至今能为传神。 -
149.《木兰花慢(题冯云月玉连环词后)》 宋·黄升
自沈香梦断,风雨外、失馀春。
怅袍锦淋漓,金銮论奏,四海无人。
蛾眉古来见妒,奈昭阳、飞燕亦成尘。
惟有空梁落月,至今能为传神。 -
150.《满江红(春雨)》 宋·汪宗臣
检点春光,阴雨过、三分之一。
从头数、元宵灯夕,都无晴日。
不碍郊原肥草绿,但漫丘壑沈云黑。
那东君、忒煞没网维,春无力。 -
151.《春霁(春晴)》 宋·胡浩然
迟日融和,乍雨歇东郊,嫩草凝碧。
紫燕双飞,海棠相衬,妆点上林春色。
点然望极。
因人天气浑无力。 -
152.《望梅词》 宋·善珍
寸阴堪惜。
趁身强健去,结茅苍壁。
错料事,临老方知,国师与高僧,二途俱失。
识字吟诗,敌不得、死生何益。 -
153.《寒食》 宋·郑刚中
江乡时节逢寒食,花落未将春减色,岭南能有几多花,寒食临之扫春迹。
花多花少非我事,春去春来亦堪惜。
柴门风雨小庭寒,无奈池塘烟草碧。
欲将诗句慰穷愁,眼中万象皆相识。
欣然应接已无暇,都为老来无笔力。 -
154.《代别离·秋窗风雨夕》 清·曹雪芹
秋花惨淡秋草黄,耿耿秋灯秋夜长。
已觉秋窗秋不尽,那堪风雨助凄凉!
助秋风雨来何速?惊破秋窗秋梦绿。
抱得秋情不忍眠,自向秋屏移泪烛。 -
155.《中秋咏怀借杜子美秋日述怀一百韵和寄柳州假鸣桑先生》 明·徐威
异乡青嶂外,故里白云边。
北极悬双眼,中秋度四年。
灯前横一剑,江浒宿孤船。
玉露漙漙忌,金波炯炯然。 -
156.《答苏武书》 两汉·李陵
子卿足下:勤宣令德,策名清时,荣问休畅,幸甚幸甚。
远托异国,昔人所悲,望风怀想,能不依依?昔者不遗,远辱还答,慰诲勤勤,有逾骨肉,陵虽不敏,能不慨然?自从初降,以至今日,身之穷困,独坐愁苦。
终日无睹,但见异类。
韦韝毳幕,以御风雨;羶肉酪浆,以充饥渴。 -
157.《范增论》 宋·苏轼
汉用陈平计,间疏楚君臣,项羽疑范增与汉有私,稍夺其权。
增大怒曰:“天下事大定矣,君王自为之,愿赐骸骨,归卒伍。
”未至彭城,疽发背,死。
苏子曰:“增之去,善矣。 -
158.《五人墓碑记》 明·张溥
五人者,盖当蓼洲周公之被逮,激于义而死焉者也。
至于今,郡之贤士大夫请于当道,即除魏阉废祠之址以葬之;且立石于其墓之门,以旌其所为。
呜呼,亦盛矣哉!夫五人之死,去今之墓而葬焉,其为时止十有一月耳。
夫十有一月之中,凡富贵之子,慷慨得志之徒,其疾病而死,死而湮没不足道者,亦已众矣;况草野之无闻者欤?独五人之皦皦,何也?予犹记周公之被逮,在丙寅三月之望。 -
159.《秦妇吟》 唐·韦庄
中和癸卯春三月,洛阳城外花如雪。
东西南北路人绝,绿杨悄悄香尘灭。
路旁忽见如花人,独向绿杨阴下歇。
凤侧鸾欹鬓脚斜,红攒黛敛眉心折。 -
160.《指南录后序》 宋·文天祥
德祐二年二月十九日,予除右丞相兼枢密使,都督诸路军马。
时北兵已迫修门外,战、守、迁皆不及施。
缙绅、大夫、士萃于左丞相府,莫知计所出。
会使辙交驰,北邀当国者相见,众谓予一行为可以纾祸。