-
1.《自桃川至辰州绝句四十有二》 宋·赵蕃
大麦虽黄草与长,趁春只用野生桑。
为生可叹微如是,应坐人稀地力荒。 -
2.《题鹿门山绝顶升云亭》 宋·项安世
上到山头十八盘,贪高不计足心酸。
年来学力荒唐甚,羞向升云顶上看。 -
3.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
(古有荒王,忘戒慎道,以逸豫失国,故为《至荒》
之诗一章三韵十二句)
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
4.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
(古有荒王,忘戒慎道,以逸豫失国,故为《至荒》
之诗一章三韵十二句)
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
5.《二风诗·乱风诗五篇·至荒》 唐·元结
国有世谟,仁信勤欤。
王实惛荒,终亡此乎。
焉有力恣谄惑,而不亡其国?呜呼亡王,忍为此心!
敢正亡王,永为世箴。 -
6.《荒口》 宋·范成大
十步九吃蹶,百夫半蹒跚。
豁然鸟道穷,努力造其巅。
谓是岭头了,一峰复当前。
既无反顾法,仰望心茫然 -
7.《西邻桑间有隙地从可五丈其横五分之一荒蔓瓦》 宋·郑刚中
荒园茅塞闭墙隈,多谢西邻借我开。
力课顽僮移断甓,小通幽径养苍苔。
种云无处容桤木,遮日聊须买竹栽。
十亩故乡松与菊,不须便望主人回。 -
8.《桑柔》 先秦·佚名
菀彼桑柔,其下侯旬,捋采其刘,瘼此下民。
不殄心忧,仓兄填兮。
倬彼昊天,宁不我矜?四牡骙骙,旟旐有翩。
乱生不夷,靡国不泯。 -
9.《杂曲歌辞·伤歌行》 唐·庄南杰
兔走乌飞不相见,人事依稀速如电。
王母夭桃一度开,玉楼红粉千回变。
车驰马走咸阳道,石家旧宅空荒草。 -
10.《酬周判官巡至始兴会改秘书少监见贻之作兼呈耿广州》 唐·张九龄
惟昔迁乐土,迨今已重世。
阴庆荷先德,素风惭后裔。
唯益梓桑恭,岂禀山川丽。
于时初自勉,揆己无兼济。