-
281.《送化主》 宋·释崇岳
劳生扰扰梦喧哗,梦破喧哗也大差。
云净水天江上望,一轮皎洁落谁家。 -
282.《偈颂一百零四首》 宋·释绍昙
有一物,全机用。
尘劳之俦,如来之种。
轻若鸿毛轻,重若丘山重。
乳峰信手拈来,点破劳生尘梦。
刚被秋虫落叶知,清声戛玉寒,翠色黄金弄。
虽然不直分文,掷地金声,令人惊悚。 -
283.《偈颂一百一十七首》 宋·释绍昙
寒空书雁,破壁吟螀。
井梧翻叶,岩桂飘香。
无位真人,横拖倒拽,无地埋藏。
举世生盲人不识,分拿摸象恣猖狂。
徒劳香至子,历魏与游梁。
哑,鹊石何曾解放光。 -
284.《颂古四十四首》 宋·释师范
大匠不巧,大儒不学。
动辄中方圆,举皆成礼乐。
堪笑乡村卖卜人,徒劳鑽破乌龟壳。 -
285.《山居答客问》 宋·释文珦
富贵有何好,只以劳其形。
吾居在山林,四体常安宁。
寒缉沼中荷,饥斸松下苓。
苍苔没幽径,白云度疏棂。 -
286.《赠林隐君》 宋·释文珦
閒居已二毛,破屋翳蓬蒿。
短笛清风在,长吟白雪高。
篱腰悬瓠小。
柳瘿系船牢。
自是嫌机事。
棕持抱翁劳。 -
287.《秋光》 宋·释文珦
昔人苦悲秋,我独爱秋色。
无云天万里,远峤出寒碧。
枫林叶如丹,溪水清见石。
饱雨豆荚肥,经霜栗包拆。 -
288.《示圆阇梨偈》 宋·释心月
我有明珠一颗,久被尘劳关锁。
而今尘尽光生,照破青山万朵。 -
289.《金刚随机无尽颂·法身非相分第二十六》 宋·释印肃
莫作转轮俦,用识不劳修。
眼前鉴觉破,华亭覆钓舟。 -
290.《阅宗镜录》 宋·释智愚
百卷非文字,精探海藏深。
老胡三寸舌,镜主几生心。
力破尘劳纲,能销旷劫金。
归原何所似,花底啭灵禽。 -
291.《偈颂一百六十首》 宋·释宗杲
差之毫釐,失之千里。
孟春犹寒,终而复始。
释迦老子是击驴橛,一大藏教是破故纸。
如我按指,海印发光。
汝暂兴心,尘劳先起。 -
292.《缘识》 宋·宋太宗
紫檀金线槽偏蹙,拨弄朱弦敲冰玉。
指法从来天下闻,翻成尽入升平曲。
传之世上五音足,希夷道听化民俗。
盘龙面对压鳌头,玄微风散万般流。 -
293.《再和倒韵》 宋·苏颂
新植苍筤竹,欣欣若感知。
日阴纷展盖,风韵巧吹篪。
幸对人潇洒,兼依地坦夷。
二年官此者,一日可忘之。 -
294.《群盗一首》 宋·苏籀
贪得不知义,流风紊四维。
珪珇实盲昏,黥髠亦觊窥。
谅非跖蹻才,竞揭椎埋旗。
巨猾肆滔天,小丑争攘欺。 -
295.《再赋前韵五首》 宋·王洋
高卧江滨百虑清,独於诗思尚营营。
不劳刻楮三年力,攻破刘郎五字城。 -
296.《入山呈孙使君》 宋·袁说友
平生懒慢岂能刚,身外微官似漫郎。
不怪閒居为消渴,何劳多酌本醒狂。
雪晴欲试穿云履,背冷仍寻曝日床。
为想骑牛破山碧,晚风吹笛野梅香。 -
297.《走笔答赠胡京孺(名拱极)》 明·程嘉燧
丈夫身无羽翰长逼侧,江水滔滔阻相识。
白首逢君大道间,一笑寒灰吐颜色。
五山低昂波浪高,扁舟掀舞同秋毫。
截江破浪赴知己,侯门噂沓讥徒劳。