-
41.《苏幕遮 风发》 元·马钰
害风王,扶风马。
各做心风,总把家缘舍。
吟咏清风明月下。
风里寻风,搜得真风雅。
顺风行,随风耍。
处处风传,结正风无价。
掌握风飚持玉*。
驰骋风流,共把风云跨。 -
42.《答缘概师见示草书千字文并名公所赠诗序》 宋·李覯
佛繇西域渐中土,欲使群心皆鼓舞。
若颛梵语及胡书,昧者虽从明孰与。
其徒往往多材能,暗结时贤为外助。
远公自昔来庐山,夸逞莲花邀社侣。 -
43.《齐上人发心知罗汉堂求颂》 宋·释正觉
修结僧缘清净因,青油白茗与乌薪。
庞眉五百圣尊者,行脚一千吾上人。
云屋芳资开菡萏,地炉暖气卧麒麟。
睡魔不至蒲禅稳,自照光明默默神。 -
44.《道禅人发心干田乞倾》 宋·释正觉
道人欲乞一囊钱,为我成褫负郭田。
浅水驾牛披晓月,深云下耒破春烟。
力耕妙用吾家事,坐照真机自己禅。
寄语檀那好相助,年年长得饭僧缘。 -
45.《荣上人发心知罗汉堂办茶油事乞颂》 宋·释正觉
这开梦觉底因缘,佛佛心同亡后先。
一点灵明三世外,十分妙净万机前。
琢磨自得丛林下,游戏何妨百草颠。
尘刹纵横俱化事,起家人只夺空拳。 -
46.《虚禅人发心丐田》 宋·释正觉
虚廓襟怀作丐游,机缘处处定相投。
开田大义聊舒手,得意忘言暗点头。
白牯耕回山月晓,金刀煎断野云秋。
长连趺坐通身饭,一饱分明百不忧。 -
47.《和禅人发心丐开海田》 宋·释正觉
檀度夤缘约远寻,利他方称出家心。
丐行端取丛林饱,耕缛不嫌泥水深。
地面丕平春种玉,波痕清浅月浮金。
栽田博饭吾家事,一段风规得老琛。 -
48.《缘识》 宋·宋太宗
道泰希夷,乃咏歌之。
群材奋发,迭奏相追。
风骚不失,千载一时。
倜傥沿革,大启箴规。 -
49.《缘识》 宋·宋太宗
体道前贤,礼乐为先。
纵横逸豫,言发自然。
多知博物,文德心悬。
孰能若此,宇宙推迁。 -
50.《缘识》 宋·宋太宗
阮咸初立意,偷得姮娥月。
三柱应琴徽,五音更互发。
堪听诸调弄,勾鏁无休歇。
闲暇优游子,顺风吟案揭。 -
51.《缘识》 宋·宋太宗
逍遥物外未曾抛,念诵时将玉磬敲。
虽不临坛深发愿,梦魂常忆大仙教。 -
52.《缘识》 宋·宋太宗
春长秋风败黄叶,白发老人慵把镊。
光景如箭亦如飞,我不聪明贤者说。
知近知深知更远,善缘恶境勿交涉。
勿交涉,语重叠,古往今来闲日月。 -
53.《缘识》 宋·宋太宗
五恶贪嗔皆自起,高深海岳犹穷矣。
无明发在一时间,对面如同千万里。 -
54.《缘识》 宋·宋太宗
随机发问绝亲疏,法界明文本不殊。
厌苦群生含万像,归依大觉达三无。
莲开湛寂真如境,屋里空劳总是虚。
缘起生中平等用,直须乐道善心居。 -
55.《缘识》 宋·宋太宗
忘机悟即见真诠,慕道威仪立善缘。
语默但教方外用,玄微通达自弥坚。
利名染著还如梦,性相归来猛似泉。
三业之中堪发问,勿令万法不精专。 -
56.《缘识》 宋·宋太宗
结束分朋相间错,立在殿庭还不弱。
锦绣为袍供奉仪,流星电转争挥霍。
文里乌巾皆一样,三春景色花荡颺。
承平此事比应难,盛世欢娱情好尚。 -
57.《缘识》 宋·宋太宗
若言笔法穷绝艺,书一字,至百字,八法从前亦非细。
分间布白要審详,浓淡均匀看可戏。
一则一,二则二, -
58.《缘识》 宋·宋太宗
异草灵芝发瑞光,不浇滋润自然芳。
何劳更问延龄药,必可同天地久长。 -
59.《缘识》 宋·宋太宗
重阳佳节菊花贵,婀娜如金叶青翠。
傍篱傍落一婆娑,发在秋天为祥瑞。
引步登高甚奇见,想此仪形植霄汉。
恣情采折手中叉,满袖冠簪香不散。 -
60.《缘识》 宋·宋太宗
淳化四年立春节,喜遇韶光看白雪。
祥云景象一时呈,凝情霭郁比难说。
人心丕变颜容别,乐天顺叙皆胥悦。
土牛击后便駈耕,万物从兹萌芽发。