-
1.《拾得古砚》 唐·姚合
僻性爱古物,终岁求不获。
昨朝得古砚,黄河滩之侧。
念此黄河中,应有昔人宅。
宅亦作流水,斯砚未变易。 -
2.《古砚》 唐·无名氏
癖性爱古物,终岁求不得。
昨朝得古砚,兰河滩之侧。
波涛所击触,背面生隟隙。
质状朴且丑,令人作不得。 -
3.《古砚歌》 宋·宋无
神娲蹭云补天去,遗下一圃苍黑天。
千年万年乾不得,长逞盘古青紫烟。
玉不剖天天化石,石内星精有馀魄。
琱光发炯成禹壁,海王川后轮玄液。 -
4.《谨和老人古砚韵》 宋·洪咨夔
破坏憨僧衲,凹欹漫叟洼。
吐气头缩蜃,淡月口呿蟆。
宫{左女右监}愁难捧,堂胥怒可挝。
莫贪濡笔利,浪草侍中麻。 -
5.《古石砚》 唐·李山甫
追琢他山石,方圆一勺深。
抱真唯守墨,求用每虚心。
波浪因文起,尘埃为废侵。
凭君更研究,何啻直千金。 -
6.《得琴砚古雅堂》 宋·陈郁
端溪湮塞焦桐已,罗旅文房尚奢侈侈。
古风雅志莫养成,从此词章堕雕靡。
仙岩名士独不然,家有琴砚皆世传。
熨焦蛇断互左右,俾受弹弄供磨研。 -
7.《古瓦砚诗》 宋·晏殊
邺城宫殿久荒凉,缥瓦随波出禁墙。
谁约藓文成古砚,等间裁破碧鸳鸯。
已恣玉锋磨藓骨,更持蟾泪湿云根。
欲知千载凄凉意,尚有昭阳夜雨痕。 -
8.《相州古瓦砚》 宋·王安石
吹尽西陵歌舞尘,当时屋瓦始称珍。
甄陶往往成今手,尚托声名动世人。 -
9.《古瓦砚》 宋·欧阳修
砖瓦贱微物,得厕笔墨间。
於物用有宜,不计丑与妍。
金非不为宝,玉岂不为坚。
用之以发墨,不及瓦砾顽。
乃知物虽贱,当用价难攀。
岂惟瓦砾尔,用人从古难。 -
10.《答谢景山遗古瓦砚歌》 宋·欧阳修
火数四百炎灵销,谁其代者当涂高。
穷奸极酷不易取,始知文章基扃牢。
坐挥长喙啄天下,豪杰竞起如蝟毛。
董吕傕汜相继死。