-
41.《为张都目益题爪哇王后将相图》 宋·方回
闍婆之国古来有,其人裸体蓬厥首。
后来改号作爪哇,君僭称王妻僭后。
跣足露乳布缠腰,往往自妍不知丑。
千岛万岛南海南,谓远无虞险可守。 -
42.《雪后》 宋·宋伯仁
暖地难为雪,春天易得晴。
落梅狂客意,啼鸟故园声。
秋乐从他事,湖山寄此生。
愿将身与世,浑似柳梢轻。 -
43.《屋后植竹》 宋·袁说友
稳袖三年手,新锄十丈园。
傍山移早筀,扫径斸孤根。
琐碎梢头影,凄凉竹外村。
可人风月地,头角见龙孙。 -
44.《客居》 唐·杜甫
客居所居堂,前江后山根。
下堑万寻岸,苍涛郁飞翻。
葱青众木梢,邪竖杂石痕。
子规昼夜啼,壮士敛精魂。 -
45.《赠龙兴观主吴崇岳》 唐·周渭
楮为冠子布为裳,吞得丹霞寿最长。
混俗性灵常乐道,出尘风格早休粮。
枕中经妙谁传与,肘后方新自写将。
百尺松梢几飞步,鹤栖板上礼虚皇。 -
46.《解秋十首》 唐·元稹
清晨颒寒水,动摇襟袖轻。
翳翳林上叶,不知秋暗生。
回悲镜中发,华白三四茎。
岂无满头黑,念此衰已萌。 -
47.《有木诗八首》 唐·白居易
有木名弱柳,结根近清池。
风烟借颜色,雨露助华滋。
峨峨白雪花,袅袅青丝枝。
渐密阴自庇,转高梢四垂。 -
48.《秋晚归庐山留别道友》 唐·周贺
病起陵阳思翠微,秋风动后著行衣。
月生石齿人同见,霜落木梢愁独归。
已许衲僧修静社,便将樵叟对闲扉。
不嫌旧隐相随去,庐岳临天好息机。 -
49.《和刘补阙秋园寓兴之什十首》 唐·朱庆馀
闲园清气满,新兴日堪追。
隔水蝉鸣后,当檐雁过时。
雨馀槐穟重,霜近药苗衰。
不以朝簪贵,多将野客期。 -
50.《新秋言怀寄鲁望三十韵》 唐·皮日休
新秋入破宅,疏淡若平郊。
户牖深如窟,诗书乱似巢。
移床惊蟋蟀,拂匣动蟏蛸。
静把泉华掬,闲拈乳管敲。 -
51.《奉和袭美新秋言怀三十韵次韵》 唐·陆龟蒙
身闲唯爱静,篱外是荒郊。
地僻怜同巷,庭喧厌累巢。
岸声摇舴艋,窗影辨蟏蛸。
径只溪禽下,关唯野客敲。 -
52.《残花》 唐·韩偓
馀霞残雪几多在,蔫香冶态犹无穷。
黄昏月下惆怅白,清明雨后寥梢红。
树底草齐千片净,墙头风急数枝空。
西园此日伤心处,一曲高歌水向东。 -
53.《题宛陵北楼》 唐·郑准
雨来风静绿芜藓,凭著朱阑思浩然。
人语独耕烧后岭,鸟飞斜没望中烟。
松梢半露藏云寺,滩势横流出浦船。
若遣谢宣城不死,必应吟尽夕阳川。 -
54.《冬暮山舍喜标上人见访》 唐·黄滔
寂寞三冬杪,深居业尽抛。
径松开雪后,砌竹忽僧敲。
茗汲冰销溜,炉烧鹊去巢。
共谈慵僻意,微日下林梢。 -
55.《立春日》 唐·曹松
春饮一杯酒,便吟春日诗。
木梢寒未觉,地脉暖先知。
鸟啭星沈后,山分雪薄时。
赏心无处说,怅望曲江池。 -
56.《观裴秀才松石障歌》 唐·皎然
谁工此松唯拂墨,巧思丹青营不得。
初写松梢风正生,此中势与真松争。
高柯细叶动飒飒,乍听幽飗如有声。 -
57.《留题阁皂观》 唐·伊用昌
花洞门前吠似雷,险声流断俗尘埃。
雨喷山脚毒龙起,月照松梢孤鹤回。
萝幕秋高添碧翠,画帘时卷到楼台。
两坛诗客何年去,去后门关更不开。 -
58.《风赋》 先秦·宋玉
楚襄王游于兰台之宫,宋玉景差侍。
有风飒然而至,王乃披襟而当之,曰:“快哉此风!寡人所与庶人共者邪?”宋玉对曰:“此独大王之风耳,庶人安得而共之!” 王曰:“夫风者,天地之气,溥畅而至,不择贵贱高下而加焉。
今子独以为寡人之风,岂有说乎?”宋玉对曰:“臣闻于师:枳句来巢,空穴来风。
其所托者然,则风气殊焉。 -
59.《三都赋》 魏晋·左思
总序
盖诗有六义焉,其二曰赋。
杨雄曰:“诗人之赋丽以则。
”班固曰:“赋者,古诗之流也。 -
60.《生查子·元夕》 宋·欧阳修(一说朱淑真)
去年元夜时,花市灯如昼。
月上柳梢头,人约黄昏后。
今年元夜时,月与灯依旧。
不见去年人,泪湿春衫袖。
(泪湿 :一作:满)