-
1.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·卢照邻
倡楼启曙扉,园柳正依依。
鸟鸣知岁隔,条变识春归。
露叶疑啼脸,风花乱舞衣。
攀折聊将寄,军中书信稀。 -
2.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·沈佺期
玉窗朝日映,罗帐春风吹。
拭泪攀杨柳,长条宛地垂。
白花飞历乱,黄鸟思参差。
妾自肝肠断,旁人那得知。 -
3.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·乔知之
可怜濯濯春杨柳,攀折将来就纤手。
妾容与此同盛衰,何必君恩独能久。 -
4.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·刘宪
沙塞三河道,金闺二月春。
碧烟杨柳色,红粉绮罗人。
露叶怜啼脸,风花思舞巾。
攀持君不见,为听曲中新。 -
5.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·崔湜
二月风光半,三边戍不还。
年华妾自惜,杨柳为君攀。
落絮缘衫袖,垂条拂髻鬟。
那堪音信断,流涕望阳关。 -
6.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·韦承庆
万里边城地,三春杨柳节。
叶似镜中眉,花如关外雪。
征人远乡思,倡妇高楼别。
不忍掷年华,含情寄攀折。 -
7.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·欧阳瑾
垂柳拂妆台,葳蕤叶半开。
年华枝上见,边思曲中来。
嫩色宜新雨,轻花伴落梅。
朝朝倦攀折,征戍几时回。 -
8.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·张祜
红粉青楼曙,垂杨仲月春。
怀君重攀折,非妾妒腰身。
舞带萦丝断,娇娥向叶嚬。
横吹凡几曲,独自最愁人。 -
9.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·余延寿
大道连国门,东西种杨柳。
葳蕤君不见,袅娜垂来久。
缘枝栖暝禽,雄去雌独吟。
馀花怨春尽,微月起秋阴。 -
10.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·孟郊
杨柳多短枝,短枝多别离。
赠远累攀折,柔条安得垂。
青春有定节,离别无定时。
但恐人别促,不怨来迟迟。 -
11.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·李端
东城攀柳叶,柳叶低著草。
少壮莫轻年,轻年有人老。
柳发遍川岗,登高堪断肠。
雨烟轻漠漠,何树近君乡。 -
12.《横吹曲辞·折杨柳》 唐·翁绶
紫陌金堤映绮罗,游人处处动离歌。
阴移古戍迷荒草,花带残阳落远波。
台上少年吹白雪,楼中思妇敛青蛾。
殷勤攀折赠行客,此去关山雨雪多。 -
13.《折桂令·朔风寒吹下银沙》 元·元无名氏
朔风寒吹下银沙,蠹砌穿帘,拂柳惊鸦,轻若鹅毛,娇如柳絮,瘦似梨花。
多应是怜贫困天教少洒,止不过庆丰年众与农家。
数片琼葩,点缀槎丫。
孟浩然容易寻梅,陶学士不彀烹茶。