-
1.《同王维集青龙寺昙壁上人兄院五韵》 唐·王昌龄
本来清净所,竹树引幽阴。
檐外含山翠,人间出世心。
圆通无有象,圣境不能侵。
真是吾兄法,何妨友弟深。
天香自然会,灵异识钟音。 -
2.《送惠空北游》 唐·齐己
君向岘山游圣境,我将何以记多才。
叮咛堕泪碑前过,写取斯文寄我来。 -
3.《水调歌头·冲和养真命》 元·王吉昌
冲和养真命,神耀破昏衢。
水山明秀雷泽,深处孕玄珠。
七曜北辰枢纽,灿烂金华气结,槁木得重苏。
灵腑风烟静,岳顶月轮孤。 -
4.《满庭芳·微妙家风》 元·长筌子
微妙家风,非空非色,卓然无去无来。
超今越古,悟者免轮回。
拈出长春圣境,琼花绽、铁树崔嵬。
谁知觉,了翁夜半,震动九天雷。 -
5.《石桥》 宋·陶谷
重重翠幛耸云端,玉殿金楼缥缈间。
圣境不容凡俗到,故将飞瀑隔尘寰。 -
6.《奉继冯使君韵》 宋·夏世雄
神物坚持多圣境,新诗开僻信贤能。
磨崖永作山中景,读处留行亦好僧。 -
7.《导引·仙宗灵祖》 宋·无名氏
仙宗灵祖,仪气降中宸。
孚宥庆维新。
国工熔范成金像,仪炳动威神。
玉虚圣境绝纤尘。
欢忭洽群伦。
导迎云驾归琳馆,恭肃奉高真。 -
8.《竹溪直院盛称起予草堂诗之善暇日览之多有可》 宋·刘克庄
通国兴仁逊,浑然太古时。
不营分表事,肯拾道傍遗。
山步多樵笛,郊行足酒旗。
马应无失塞,羊岂有亡歧。
坠李羞三咽,堆金畏四知。
如何仙圣境,着得窃桃儿。 -
9.《春晴将游玉渊践吴季谦待制冯可久武博山行之》 宋·岳珂
康庐三万丈,下有神龙渊。
旁联玉井并,仰溯银河连。
层崖积冰雪,断岸藏风烟。
崔隤五老峰,迸泻三峡泉。 -
10.《缘识》 宋·宋太宗
具足凡夫,何行何著。
静鏁天台,高知嵩岳。
拘束迷情,人天离乐。
圣境芝兰,名山采药。 -
11.《缘识》 宋·宋太宗
逍遥圣境洞中天,五色云藏大道仙。
七宝装成银世界,玉人皆是善心田。 -
12.《缘识》 宋·宋太宗
玄门至道故无涯,自是人心所见邪。
知识未能通大药,岂将容易擬荣家。
千年圣境何虚谬,百劫曾修水用遮。
龙虎欲成堪炼鼎,勿为利路乱交加。 -
13.《缘识》 宋·宋太宗
顶戴尊天地,聪明识见高。
无为通理性,猛利岂虚劳。
出没终难认,因缘不可逃。
中原多圣境,四海涌滔滔。 -
14.《缘识》 宋·宋太宗
天上与人间,贤愚不暂闲。
精修归至理,道大隐玄关。
圣境皆奇绝,凡情岂易攀。
群仙宽坦荡,却老尽童颜。 -
15.《逍遥咏》 宋·宋太宗
我达逍遥理,阴阳运五行。
道从初一变,德合混三清。
圣境堪依仗,狐疑中不成。
异端达雅淡,返祸自轻生。 -
16.《逍遥咏》 宋·宋太宗
天上与人间,贤愚不暂闲。
精修归至理,道大隐玄关。
圣境皆奇绝,凡情岂易攀。
群仙宽坦荡,却老尽童颜。 -
17.《逍遥咏》 宋·宋太宗
炼矿勿教侵外域,真铅岂得离中华。
天然五色被云遮,圣境由来路迳赊。
苞含日月高还远,自是人心识见邪。
龙浴凤池谁可意,神仙群聚笑唅呀。 -
18.《逍遥咏》 宋·宋太宗
逍遥通大道,物象古从今。
一气无穷极,三才妙更深。
愚迷皆自缚,圣境可周寻。
消息存亡理,先忧力不任。 -
19.《逍遥咏》 宋·宋太宗
法则定乾坤,千秋与万春。
金乌飞绛阙,玉兔弄精神。
达识逢堪笑,贤愚本是真。
清风摇圣境,仙说洞中人。 -
20.《逍遥咏》 宋·宋太宗
八风雷动绕炎洲,巨海波浪四畔流。
鼠向此中毛骨异,布成将旧火燃休。
鼠向此中毛骨异,紫玉黄芝瑞气浮。
圣境山林人莫讶,延年皆是众仙游。