-
1.《逍遥咏》 宋·宋太宗
人间天上尽修行,七宝山高混太清。
玉树玄珠明照室,命根悟者转增盈。 -
2.《逍遥咏》 宋·宋太宗
还丹未就且降魔,二八从教细搅和。
离火摧駈凡入圣,坎铅功力甚偻儸。
红尘自化真堪贵,白雪增盈不用多。
九转龙吟成虎啸,人非人是状巍峨。 -
3.《鲁望昨以五百言见贻过有褒美内揣庸陋弥增愧悚…微旨也》 唐·皮日休
三辰至精气,生自苍颉前。
粤从有文字,精气铢于绵。
所以杨墨后,文词纵横颠。
元狩富材术,建安俨英贤。 -
4.《鲁望昨以五百言见贻过有褒美内揣庸陋弥增愧悚…微旨也》 唐·皮日休
三辰至精气,生自苍颉前。
粤从有文字,精气铢于绵。
所以杨墨后,文词纵横颠。
元狩富材术,建安俨英贤。 -
5.《感遇诗三十八首》 唐·陈子昂
微月生西海,幽阳始代升。
圆光正东满,阴魄已朝凝。
太极生天地,三元更废兴。
至精谅斯在,三五谁能征。 -
6.《唐禅社首乐章·顺和》 唐·贺知章
至哉含柔德,万物资以生。
常顺称厚载,流谦通变盈。
圣心事能察,增广陈厥诚。
黄祇僾如在,泰折俟咸亨。 -
7.《樟亭观涛》 唐·宋昱
涛来势转雄,猎猎驾长风。
雷震云霓里,山飞霜雪中。
激流起平地,吹涝上侵空。
翕辟乾坤异,盈虚日月同。 -
8.《古风五十九首》 唐·李白
其一
大雅久不作。
吾衰竟谁陈?
王风委蔓草。 -
9.《游南亭夜还叙志七十韵》 唐·柳宗元
夙抱丘壑尚,率性恣游遨。
中为吏役牵,十祀空悁劳。
外曲徇尘辙,私心寄英髦。
进乏廓庙器,退非乡曲豪。 -
10.《听萧君姬人弹琴》 唐·卢仝
弹琴人似膝上琴,听琴人似匣中弦。
二物各一处,音韵何由传。
无风质气两相感,万般悲意方缠绵。