-
1.《经乱离后天恩流夜郎忆旧游书怀赠江夏韦太守良宰》 唐·李白
天上白玉京,十二楼五城。
仙人抚我顶,结发受长生。
误逐世间乐,颇穷理乱情。
九十六圣君,浮云挂空名。 -
2.《甲戌乡中民情长句寄彦文布政》 明·龚诩
景泰五年甲戌岁,正当南亩耕耘际。
忽然骤水涨江湖,汹涌浩漫良可畏。
更堪滂沛雨兼旬,大岸小塍俱决溃。
田家男妇奔救忙,力竭气穷无术备。 -
3.《天人吟》 宋·邵雍
知尽人情天岂异,未知何啻隔天地。
少时气锐未更谙,不信人间有难事。
知尽人情与天意,合而言之安有二。
能推已心达人心,天下何忧不能治。 -
4.《古松感兴》 唐·皇甫松
皇天后土力,使我向此生。
贵贱不我均,若为天地情。
我家世道德,旨意匡文明。
家集四百卷,独立天地经。
寄言青松姿,岂羡朱槿荣。
昭昭大化光,共此遗芳馨。 -
5.《行路难·君不见天上星》 宋·李新
君不见天上星,万古耀虚碧。
岂意一夕间,堕地化为石。
物理变化无定端,谁保人心无改易。
忆妾东边采白蘋,郎骑白马渡江津。 -
6.《世迷》 唐·苏拯
乌兔日夜行,与人运枯荣。
为善不常缺,为恶不常盈。
天道无阿党,人心自覆倾。
所以多迁变,宁合天地情。 -
7.《甘州(题赵药牖山居·见天地心、怡颜、小柴桑,皆其亭名·)》 宋·张炎
倚危楼、一笛翠屏空,万里见天心。
度野光清峭,晴峰涌日,冷石生云。
帘卷小亭虚院,无地不花阴。
径曲知何处,春水泠泠。 -
8.《予久客思归以秋光都似宦情薄山色不如归意浓》 宋·仇远
人寄天地间,官爵寄所寄。
所寄本傥来,得丧亦常事。
何哉浅丈夫,以此芥胸次。
达人视为轻,譬彼摴蒲戏。 -
9.《送陈伯宏归天台》 宋·安丙
平生江湖兴,欲住元无由。
一朝忽复来,飘然泛扁舟。
相将东南去,子独从之游。
倾盖荷相与,琖斝频劝酬。 -
10.《虫豸诗·虻(三首)》 唐·元稹
阴深山有瘴,湿垫草多虻。
众噬锥刀毒,群飞风雨声。
汗粘疮痏痛,日曝苦辛行。
饱尔蛆残腹,安知天地情。