-
1.《锺山西庵白莲亭》 宋·王安石
山亭新破一方苔,白帝留花满四隈。
野艳轻明非傅粉,秋光清浅不凭材。
乡穷自作幽人伴,岁晚谁为静女媒。
可笑远公池上客,却因松菊赋归来。 -
2.《忆神童歌》 宋·白玉蟾
高怀落落如可羁,芳辞葳蕤谁摘奇。
我独一览如醉痴,恨不快覩紫芝眉。
望美人兮天一涯,面不相识心相知。
青牛不跨策蒺藜,金波停饮忘醇醨。 -
3.《美女篇》 唐·王琚
东邻美女实名倡,绝代容华无比方。
浓纤得中非短长,红素天生谁饰妆。
桂楼椒阁木兰堂,绣户雕轩文杏梁。 -
4.《秦中吟十首·议婚(一作贫家女)》 唐·白居易
天下无正声,悦耳即为娱。
人间无正色,悦目即为姝。
颜色非相远,贫富则有殊。
贫为时所弃,富为时所趋。 -
5.《贫女》 唐·张碧
岂是昧容华,岂不知机织。
自是生寒门,良媒不相识。 -
6.《贫女》 唐·李山甫
平生不识绣衣裳,闲把荆钗亦自伤。
镜里只应谙素貌,人间多自信红妆。
当年未嫁还忧老,终日求媒即道狂。
两意定知无说处,暗垂珠泪湿蚕筐。 -
7.《贫女》 唐·秦韬玉
蓬门未识绮罗香,拟托良媒益自伤。
谁爱风流高格调,共怜时世俭梳妆。
敢将十指夸针巧,不把双眉斗画长。
苦恨年年压金线,为他人作嫁衣裳。 -
8.《美女篇》 魏晋·曹植
美女妖且闲,采桑歧路间。
柔条纷冉冉,叶落何翩翩。
攘袖见素手,皓腕约金环。
头上金爵钗,腰佩翠琅玕。 -
9.《满庭芳(妓女)》 宋·黄庭坚
初绾云鬟,才胜罗绮,便嫌柳陌花街。
占春才子,容易托行媒。
其奈风情债负,烟花部、不免差排。
刘郎恨,桃花片片,随水染尘埃。 -
10.《烈女李三行》 元·胡天游
大海何漫漫,千年不能移。
太山自言高,精卫衔石飞。
朝见精卫飞,暮见精卫飞。
吐血填作塸,一旦成路蹊。