-
1.《招魂》 先秦·屈原
朕幼清以廉洁兮,身服义而未沫。
主此盛德兮,牵于俗而芜秽。
上无所考此盛德兮,长离殃而愁苦。
帝告巫阳曰:“有人在下,我欲辅之。 -
2.《秋怀》 明·俞允文
商飙肃天宇,激志惊序换。
嘒嘒寒蜩鸣,而无蠛蠓乱。
珍簟荫浮凉,薄云鉴幽幔。
凄清戒露鹤,瞭唳候霜雁。
朗月翳高隅,重昏讵能旦。
蕴结易云夕,拙薄婴世患。
秉此耿介怀,无徒取妖玩。 -
3.《太平谷中玩水上花》 唐·韩偓
山头水从云外落,水面花自山中来。
一溪红点我独惜,几树蜜房谁见开。
应有妖魂随暮雨,岂无香迹在苍苔。
凝眸不觉斜阳尽,忘逐樵人蹑石回。 -
4.《太平谷中玩水上花》 唐·韩偓
山头水从云外落,水面花自山中来。
一溪红点我独惜,几树蜜房谁见开。
应有妖魂随暮雨,岂无香迹在苍苔。
凝眸不觉斜阳尽,忘逐樵人蹑石回。 -
5.《中秋玩月张校理宅得南字》 明·高启
八月望夜天如蓝,海色卷雾山收岚。
玉盘元沉龙窟底,忽起万丈谁能探。
初来空中光尚湿,霜娥寒鬓风旂嵒。
人言一年此最好,金精水气秋相涵。 -
6.《十七夜玩月》 宋·李洪
宿昔妖蟆磔,仍圆顾兔灵。
桂华滋白露,轮玉碾青冥。
倦翼翻乌鹊,愁肠念鶺鸰。
独谣成短韵,酸楚不堪听。 -
7.《玩所植松竹有作》 宋·张嵲
往岁客闽岭,满目皆黄茅。
而今居魏塘,白水漫平皋。
举头无所见,惟离风怒号。
我身如枯卉,雨露自相辽。 -
8.《帝京篇十首》 唐·李世民
秦川雄帝宅,函谷壮皇居。
绮殿千寻起,离宫百雉馀。
连薨遥接汉,飞观迥凌虚。
云日隐层阙,风烟出绮疏。 -
9.《大觜乌》 唐·元稹
阳乌有二类,嘴白者名慈。
求食哺慈母,因以此名之。
饮啄颇廉俭,音响亦柔雌。
百巢同一树,栖宿不复疑。 -
10.《有木诗八首》 唐·白居易
有木名弱柳,结根近清池。
风烟借颜色,雨露助华滋。
峨峨白雪花,袅袅青丝枝。
渐密阴自庇,转高梢四垂。 -
11.《李肱所遗画松诗书两纸得四十韵》 唐·李商隐
万草已凉露,开图披古松。
青山遍沧海,此树生何峰。
孤根邈无倚,直立撑鸿濛。
端如君子身,挺若壮士胸。 -
12.《中秋夜思郑延美有作》 唐·孙纬
中秋中夜月,世说慑妖精。
顾兔云初蔽,长蛇谁与勍。
未追良友玩,安用玉轮盈。
此意人谁喻,裁诗穿禁城。 -
13.《题梅岭泉》 唐·孙鲂
梅岭旧闻传,林亭势峞然。
登临真不易,幽胜恐无先。
楚野平千里,吴江曲一边。
标形都大别,洞府岂知焉。 -
14.《咏怀八十二首》 魏晋·阮籍
夜中不能寐,起坐弹鸣琴。
薄帷鉴明月,清风吹我襟。
孤鸿号外野,翔鸟鸣北林。
徘徊将何见?忧思独伤心。 -
15.《满江红》 宋·莫起炎
法在先天,玄妙处、无言可说。
其要在、守乎是正,灵台莹彻。
太极神居黄谷内,先天炁在玄关穴。
寂然不动感而通,凭刚烈。 -
16.《爱莲说》 宋·周敦颐
水陆草木之花,可爱者甚蕃。
晋陶渊明独爱菊。
自李唐来,世人甚爱牡丹。
予独爱莲之出淤泥而不染,濯清涟而不妖,中通外直,不蔓不枝,香远益清,亭亭净植,可远观而不可亵玩焉。 -
17.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。 -
18.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。 -
19.《满庭芳·太极精微》 元·侯善渊
太极精微,天真郁秀,混元溢目无涯。
玄珠升降,辉耀迸光砂。
聚入壶中托化,归真正、不染嚣华。
回头省,清虚妙体,返照秀灵芽。 -
20.《濠梁凯歌》 宋·胡榘
春残天气何佳哉,捷书夜自濠梁来。
将军生擒伪驸马,虏兵十万冰山摧。
何物轻獧挑胡羯,万里烟尘暗边徼。
边臣玩寇不却攘,三月淮堧惊蹀血。