-
1.《闻子规》 唐·雍陶
百鸟有啼时,子规声不歇。
春寒四邻静,独叫三更月。 -
2.《景灵宫闻子规》 宋·杨万里
今年未有子规声,忽向宫中树上鸣。
告诉落花春不管,裴回晓月恨难平。
斜风细雨又三月,柳絮浮云空一生。
岂不怀归归未得,倩渠傅语故园鹦。 -
3.《子规》 唐·鲍溶
中林子规啼,云是古蜀帝。
蜀帝胡为鸟,惊急如罪戾。
一啼艳阳节,春色亦可替。
再啼孟夏林,密叶堪委翳。 -
4.《夜闻子规》 唐·王建
子规啼不歇,到晓口应穿。
况是不眠夜,声声在耳边。 -
5.《贺圣朝(道中闻子规)》 宋·赵鼎
征鞍南去天涯路。
青山无数。
更堪月下子规啼,向深山深处。
凄然推枕,难寻新梦,忍听伊言语。
更阑人静一声声,道不如归去。 -
6.《宿黄土龛,五更闻子规》 宋·杨万里
通宵不睡睡方奇,梦里惊闻新子规。
秪是一声已肠断,况当三月落花时。
不论客子愁无那,便遣家人听亦悲。
归到江西归始了,江东归得未为归。 -
7.《子规啼》 唐·韦应物
高林滴露夏夜清,南山子规啼一声。
邻家孀妇抱儿泣,我独展转何时明。 -
8.《安公子》 宋·陆游
风雨初经社。
子规声里春光谢。
最是无情,零落尽、蔷薇一架。
况我今年,憔悴幽窗下。 -
9.《风流子》 宋·蔡伸
韶华惊晼晚,青春老、倦客惜年芳。
庭樾荫浓,半藏莺语,畹兰花减,时有蜂忙。
粉墙低,嫩岚滋翠葆,零露湿残妆。
风暖昼长,柳绵吹尽,淡烟微雨,梅子初黄。 -
10.《子规》 唐·吴融
举国繁华委逝川,羽毛飘荡一年年。
他山叫处花成血,旧苑春来草似烟。
雨暗不离浓绿树,月斜长吊欲明天。
湘江日暮声凄切,愁杀行人归去船。 -
11.《乡村四月》 宋·翁卷
绿遍山原白满川,子规声里雨如烟。
乡村四月闲人少,才了蚕桑又插田。 -
12.《水龙吟·春恨》 宋·陈亮
闹花深处层楼,画帘半卷东风软。
春归翠陌,平莎茸嫩,垂杨金浅。
迟日催花,淡云阁雨,轻寒轻暖。
恨芳菲世界,游人未赏,都付与、莺和燕。 -
13.《秦楼月·芳菲歇》 宋·向子諲
芳菲歇。
故园目断伤心切。
伤心切。
无边烟水,无穷山色。
可堪更近乾龙节。
眼中泪尽空啼血。
空啼血。
子规声外,晓风残月。 -
14.《眼儿媚·平沙芳草渡头村》 宋·洪咨夔
平沙芳草渡头村。
绿遍去年痕。
游丝下上,流莺来往,无限销魂。
绮窗深静人归晚,金鸭水沈温。
海棠影下,子规声里,立尽黄昏。 -
15.《子规》 唐·李中
暮春滴血一声声,花落年年不忍听。
带月莫啼江畔树,酒醒游子在离亭。 -
16.《子规》 宋·余靖
一叫一声残,声声万古冤。
疏烟明月树,微雨落花村。
易堕将乾泪,能伤欲断魂。
名缰慙自束,为尔忆家园。 -
17.《闻子规》 唐·罗邺
蜀魄千年尚怨谁,声声啼血向花枝。
满山明月东风夜,正是愁人不寐时。 -
18.《闻子规》 唐·杜荀鹤
楚天空阔月成轮,蜀魄声声似告人。
啼得血流无用处,不如缄口过残春。 -
19.《玉华山》 宋·张峋
玉华山谁穷远近,百里回旋势方尽。
削成苍玉倚青天,气象轩轩独奇俊。
黄河哮顑摧昆仑,一峰飘落如龙蹲。
白云低垂半岩腹,茫茫日轮平地奔。 -
20.《出永丰县西石桥上闻子规二首》 宋·杨万里
怨笛哀筝总不如,一声声彻九天虚。
若逢雨夜如何听,幸得花时莫管渠。