-
1.《伤韦宾客(自工部尚书除宾客,一作伤韦宾客缜)》 唐·刘禹锡
韦公八十馀,位至六尚书。
五福唯无富,一生谁得如。
桂枝攀最久,兰省出仍初。
海内时流尽,何人动素车。 -
2.《伤迁客殁南中》 唐·张祜
故人何处殁,谪宦极南天。
远地身狼狈,穷途事果然。
白须才过海,丹旐却归船。
肠断相逢路,新来客又迁。 -
3.《伤迁客殁南中》 唐·张祜
故人何处殁,谪宦极南天。
远地身狼狈,穷途事果然。
白须才过海,丹旐却归船。
肠断相逢路,新来客又迁。 -
4.《邢太保有鹤折翼以诗伤之客有记翎经冥三韵而》 宋·王安石
不为摧伤改性灵,静中犹见好仪形。
每怜今日长垂翅,却悔当时误翦翎。
医得旧创犹有法,相知多难岂无经。
稻粱且向人间觅,漠羡抟风起北冥。 -
5.《因客说秋秫水伤复用前韵》 宋·陈傅良
风鱠不须盐豉好,霜螯须着酒船深。
无由种秫求旁舍,旁舍秋螟已蠹心。 -
6.《客有话故祕监京师旧宅因而伤之》 宋·李覯
等闲荣谢已愁闻,况话三公极宠身。
青史尚为今世事,朱门不是旧时人。
文章散入诸蕃口,花药留添上国春。
生死交情浑易见,有谁过此为沾巾。