-
1.《红牡丹》 唐·王维
绿艳闲且静,红衣浅复深。
花心愁欲断,春色岂知心。 -
2.《送琴僧知白》 宋·欧阳修
吾闻夷中琴已久,常恐老死无其传。
夷中未识不得见,岂谓今逢知白弹。
遗音髣佛尚可爱,何况之子传其全。
孤禽晓警秋野露,空涧夜落春岩泉。 -
3.《心竟恁地歌》 宋·白玉蟾
我生不信有神仙,亦不知有大罗天。
那堪见人说蓬莱,掩面却笑渠风颠。
七返还丹多不实,往往将谓人虚传。
世传神仙能飞升,又道不死延万年。 -
4.《外舅卫尉持节于此作尽心堂时与亲戚会饮今三》 宋·晁公溯
卫尉筑此堂,栋宇真杰立。
几容五百坐,可饮三千客。
府中省文书,堂上会亲戚。
金杯浪翻江,铜盘光吐日。 -
5.《赴新安别梁侍郎》 唐·刘长卿
新安君莫问,此路水云深。
江海无行迹,孤舟何处寻。
青山空向泪,白月岂知心。
纵有馀生在,终伤老病侵。 -
6.《衡阳春日游僧院》 唐·戎昱
曾共刘谘议,同时事道林。
与君相掩泪,来客岂知心。
阶雪凌春积,炉烟向暝深。
依然旧童子,相送出花林。 -
7.《衡阳春日游僧院》 唐·戎昱
曾共刘谘议,同时事道林。
与君相掩泪,来客岂知心。
阶雪凌春积,炉烟向暝深。
依然旧童子,相送出花林。 -
8.《山中寄及第故人》 唐·王建
长长南山松,短短北涧杨。
俱承日月照,幸免斤斧伤。
去年与子别,诚言暂还乡。
如何弃我去,天路忽腾骧。 -
9.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
10.《咏怀八十二首》 魏晋·阮籍
夜中不能寐,起坐弹鸣琴。
薄帷鉴明月,清风吹我襟。
孤鸿号外野,翔鸟鸣北林。
徘徊将何见?忧思独伤心。