-
161.《秋晚日少陵原游山泉之什》 唐·杨发
喧浊侵肌性未沈,每来云外恣幽寻。
尘衣更喜秋泉洁,倦迹方依竹洞深。
暂过偶然应系分,有期终去但劳心。
唯怜一夜空山月,似许他年伴独吟。 -
162.《昔事文皇帝三十二韵》 唐·杜牧
昔事文皇帝,叨官在谏垣。
奏章为得地,齰齿负明恩。
金虎知难动,毛釐亦耻言。
掩头虽欲吐,到口却成吞。 -
163.《睦州四韵》 唐·杜牧
州在钓台边,溪山实可怜。
有家皆掩映,无处不潺湲。
好树鸣幽鸟,晴楼入野烟。
残春杜陵客,中酒落花前。 -
164.《客至》 唐·许浑
得路逢津更俊才,可怜鞍马照春来。
残花几日小斋闭,大笑一声幽抱开。
袖拂碧溪寒缭绕,冠欹红树晚徘徊。
相逢少别更堪恨,何必秋风江上台。 -
165.《晚晴》 唐·李商隐
深居俯夹城,春去夏犹清。
天意怜幽草,人间重晚晴。
并添高阁迥,微注小窗明。
越鸟巢干后,归飞体更轻。 -
166.《秋夕即事》 唐·刘得仁
永夕坐暝久,萧萧猿狖啼。
漏微砧韵隔,月落斗杓低。
危叶无风坠,幽禽并树栖。
自怜在岐路,不醉亦沉迷。 -
167.《客至(一作许浑诗)》 唐·赵嘏
得路逢津更俊才,可怜鞍马照春来。
残花几日小斋闭,大笑一声幽抱开。
袖拂碧溪寒缭绕,冠欹红树晚裴回。
相逢少别更堪恨,何必秋风江上台。 -
168.《将归蜀留献恩地仆射二首》 唐·姚鹄
自持衡镜采幽沈,此事常闻旷古今。
危叶只将终委地,焦桐谁料却为琴。
蒿莱讵报生成德,犬马空怀感恋心。 -
169.《即事》 唐·贾岛
索莫对孤灯,阴云积几层。
自嗟怜十上,谁肯待三征。
心被通人见,文叨大匠称。
悲秋秦塞草,怀古汉家陵。
城静高崖树,漏多幽沼冰。
过声沙岛鹭,绝行石庵僧。
岂谓旧庐在,谁言归未曾。 -
170.《寄李輈侍郎》 唐·贾岛
终过盟津书,分明梦不虚。
人从清渭别,地隔太行馀。
宾幕谁嫌静,公门但晏如。
櫑鞞干霹雳,斜汉湿蟾蜍。 -
171.《感旧陈情五十韵献淮南李仆射》 唐·温庭筠
嵇绍垂髫日,山涛筮仕年。
琴樽陈席上,纨绮拜床前。
邻里才三徙,云霄已九迁。
感深情惝怳,言发泪潺湲。 -
172.《感旧陈情五十韵献淮南李仆射》 唐·温庭筠
嵇绍垂髫日,山涛筮仕年。
琴樽陈席上,纨绮拜床前。
邻里才三徙,云霄已九迁。
感深情惝怳,言发泪潺湲。 -
173.《长安书情投知己》 唐·李频
陕服因诗句,从容已半年。
一从归阙下,罕得到门前。
每候朝轩出,常看列宿悬。
重投期见奖,数首果蒙传。 -
174.《成名后献恩门》 唐·曹邺
为物稍有香,心遭蠹虫啮。
平人登太行,万万车轮折。
一辞桂岭猿,九泣东门月。
年年孟春时,看花不如雪。 -
175.《从天平节度使游平流园》 唐·曹邺
池塘静于寺,俗事不到眼。
下马如在山,令人忽疏散。
明公有高思,到此遂长返。
乘兴挈一壶,折荷以为盏。 -
176.《题云阳高少府衙斋》 唐·储嗣宗
大隐能兼济,轩窗逐胜开。
远含云水思,深得栋梁材。
吏散山逾静,庭闲鸟自来。
更怜幽砌色,秋雨长莓苔。 -
177.《南越谣》 唐·于濆
迢迢东南天,巨浸无津壖。
雄风卷昏雾,干戈满楼船。
此时尉佗心,儿童待幽燕。
三寸陆贾舌,万里汉山川。
若令交趾货,尽生虞芮田。
天意苟如此,遐人谁肯怜。 -
178.《题郑侍郎岩隐十韵》 唐·许棠
朝退常归隐,真修大隐情。
园林应得趣,岩谷自为名。
野步难寻寺,闲吟少在城。
树藏幽洞黑,花照远村明。 -
179.《重玄寺元达年逾八十好种名药凡所…余奇而访之因题二章》 唐·皮日休
雨涤烟锄伛偻赍,绀牙红甲两三畦。
药名却笑桐君少,年纪翻嫌竹祖低。
白石静敲蒸朮火,清泉闲洗种花泥。 -
180.《宿报恩寺水阁》 唐·皮日休
寺锁双峰寂不开,幽人中夜独裴回。
池文带月铺金簟,莲朵含风动玉杯。
往往竹梢摇翡翠,时时杉子掷莓苔。
可怜此际谁曾见,唯有支公尽看来。