-
241.《金门寺中见李西台与二钱(惟演易)唱和四绝》 宋·苏轼
帝城春日帽檐斜,二陆初来尚忆家。
未肯将盐下莼菜,已应知雪似杨花。
生平贺老惯乘舟,骑马风前怕打头。
欲问君王乞符竹,但忧无蟹有监州。 -
242.《东坡八首(并叙)》 宋·苏轼
余至黄州二年,日以困匮,故人马正卿哀余乏食,为于郡中请故营地数十亩,使得躬耕其中。
地既久荒为茨棘瓦砾之场,而岁又大旱,垦辟之劳,筋力殆尽。
释耒而叹,乃作是诗,自愍其勤,庶几来岁之入以忘其劳焉。
废垒无人顾,颓垣满蓬蒿。 -
243.《岐亭五首(并叙)》 宋·苏轼
元丰三年正月,余始谪黄州。
至岐亭北二十五里山上,有白马青盖来迎者,则余故人陈慥季常也,为留五日,赋诗一篇而去。
明年正月,复往见之,季常使人劳余于中途。
余久不杀,恐季常之为余杀也,则以前韵作诗,为杀戒以遗季常。 -
244.《李宪仲哀词(并叙)》 宋·苏轼
同年友李君讳惇,字宪仲。
贤而有文,不幸早世,轼不及与之游也,而识其子廌有年矣。
廌自阳翟见余于南京,泣曰:吾祖母边、母马、前母张与君之丧,皆未葬,贫不敢以饥寒为戚,顾四丧未举,死不瞑目矣。
适会故人梁先吉老闻余当归耕阳羡,以绢十匹、丝百两为赆,辞之不可。 -
245.《破琴诗(并引)》 宋·苏轼
旧说,房琯开元中尝宰卢氏,与道士邢和璞出游,过夏口村,入废佛寺,坐古松下。
和璞使人凿地,得瓮中所藏娄师德与永禅师书,笑谓琯曰:“颇忆此耶?”琯因怅然,悟前生之为永师也。
故人柳子玉宝此画,云是唐本,宋复古所临者。
元祐六年三月十九日,予自杭州还朝,宿吴淞江,梦长老仲殊挟琴过予,弹之有异声,就视,琴颇损,而有十三弦。 -
246.《秋娘诗并序》 唐·杜牧
杜秋,金陵女也。
年十五为李锜妾。
后锜叛灭,籍之入宫,有宠于景陵。 -
247.《同王浚贤良赋龟得升字》 宋·王安石
世传一尾龟百龄,此龟逮见隋唐兴。
虽然天幸免焦灼,想屡缩颈愁严凝。
前年赴满不量力,欲替鳌负三崚嶒。
番禺使君邂逅见,知困簸荡因嗟矜。 -
248.《送谢师宰赴任楚州》 宋·王安石
珠玉不自贵,故为人所怜。
贤愚亦如此,好恶有自然。
闻子欲东南,使我抱幽悁。
炎风沙土中,甘与子留连。 -
249.《寄曾子固》 宋·王安石
斗粟犹惭报礼轻,敢嗟吾道独难行。
脱身负米将求志,戮力乘田岂为名。
高论几为衰俗废,壮怀难值故人倾。
荒城回首山川隔,更觉秋风白发生。 -
250.《即席次韵微之泛舟》 宋·王安石
画舸幽寻北果园,应将陈迹问桑门。
地随墙墅行多曲,天著冈峦望易昏。
故国时平空有木,荒城人少半为村。
悠悠兴废皆如此,赖付乾愁酒一樽。 -
251.《次韵知府王仲行尚书鹿鸣燕古风》 宋·范成大
昔人重远行,供账饯出祖。
矧今燕嘉宾,宜有赠行语。
府公文章公,青紫拾芥取。
联翩二百言,字字劝稽古。 -
252.《春晚卧病,故事都废,闻西门种柳已成,而燕》 宋·范成大
轩窗深窈似禅房,竟日虚明袅断香。
诗债无边春已老,睡魔有约昼初长。
市桥烟雨应官柳,墟苑池台自海棠。
游骑行歌莫相笑,遨头六结已龟藏。 -
253.《遣兴》 宋·陆游
失马真成福,移山未必愚。
故园三径废,余俸一钱无。
望道心常渴,观书眼欲枯。
宦游归自好,不必为蓴鲈。 -
254.《杂感》 宋·陆游
病卧践衰境,躬耕归故园。
怒蛙号废沼,妖鵩啸荒村。
里巷鱼餐薄,坊场黍酒浑。
相逢欲话旧,意极转忘言。 -
255.《书感》 宋·陆游
疋马曾为塞上游,东归几见剡川秋。
故城废市古今叹,断角残钟朝暮愁。
尺寸无功真碌碌,耄期未死转悠悠。
阿奴尚喜强人意,三日於菟气食牛。 -
256.《书叹》 宋·陆游
三代藏宝器,世守参河图。
埋湮则已矣,可使列市区。
文章有废兴,盖与治乱符。
庆历嘉佑间,和气扇大炉。 -
257.《读王摩诘诗爱其散发晚未簪道书行尚把之句因》 宋·陆游
我爱古竹枝,每歌必三反。
孤舟上荆巫,天末未觉远。
最奇扇子峡,恨不遂高遯。
荆棘蜀故宫,烟水楚废苑。
至今清夜梦,百丈困牵挽。
人生如寄尔,勿叹流年晚。 -
258.《秋夜读书有感》 宋·陆游
鬓毛焦秃齿牙疏,老病灯前未废书。
卷里光阴能属我,人间声利久忘渠。
穷山藏拙犹嫌浅,粝饭支羸不愿余。
雨露安能泽枯朽,故人枉是费吹嘘。 -
259.《夜过鲁墟》 宋·陆游
晡时发柯桥,申夜过鲁墟。
灯出篱落间,七世有故庐。
门低不容驷,壁坏亡遗书。
高树宿羁鸟,废沼跳惊鱼。
移船过古埭,水面涵星疏。
安得病良已,毕世浇春蔬? -
260.《夜过鲁墟》 宋·陆游
中夜过鲁墟,船底鸣细浪。
月出菱歌长,林闇绩火壮。
故居不可识,四顾但青嶂。
百年几废兴,抚事一凄怆。
士生本耕稼,时来偶卿相;功名亦余事,所勉在素尚。
况吾多难者,久已冥得丧;微禄行当辞,没身事幽旷。