-
321.《寄致中因温前约》 宋·刘子翚
故山归路岂云赊,忆对春风饯物华。
尚口乃穷怜反舌,以年当废惜残花。
勤渠载酒传非误,仓卒回舆事偶差。
今日重来绿槐夏,已拚缬面醉君家。 -
322.《临川水驿》 宋·汪元量
羊角山高锁战尘,春风吹草绿孤城。
鹊巢逊与鸠夫妇,燕幙能容雁弟兄。
今古废兴棋一著,萍蓬聚散酒三行。
悲歌曲尽故人去,笛响长江月正明。 -
323.《金处士歌》 元·杨维桢
苏州古隐君,实始虞仲,隐居放言,中乎清与权。
次曰澹台氏,言不枝,行不径,未尝匐走诸侯前。
五噫之夫,将其匹联。
耕织为业,不废诵与弦。 -
324.《陈帝宅》 元·杨维桢
荒城陈帝宅,故殿吴王居。
曲池无锢石,老树有遗株。
高堂易梵宇,白足走钟鱼。
未知万仗后,兴废有何如! -
325.《长平戈头歌》 明·刘基
长平战骨烟尘飘,岁久遗戈金不销。
野人耕地初拾得,土花渍出珊瑚色。
邯郸小儿强解事,枉使泥沙埋利器。
四十万人非少弱,勇怯贤愚一朝弃。 -
326.《惜昔行赠杨仲亨》 明·杨基
嗟我忆昔来临濠,亲友相送妻孥号。
牵衣上船江雨急,辟历半夜翻洪涛。
濠州里长我所识,怜我一月风波劳。
呼儿扫榻妾置酒,买鱼炊饭羞溪毛。 -
327.《闻雪坡将还吴门》 明·杨基
桑叶重重戴胜飞,行人多报故人归。
鬓从别后星星出,花到春深树树稀。
诗喜官闲能不废,身缘谋拙事多违。
便须出郭相迎迓,遮莫南风雨满衣。 -
328.《遗吴冲卿大飨碑文》 宋·韩维
苍碑剥龙螭,突兀古殿侧。
世变文字异,岁久苔藓蚀。
谅非好事者,尘土未尝拭。
我来仰首看,百过不自息。 -
329.《奉答詹叔过澶之旧州有作》 宋·韩维
荒城岿遗堵,曙色起桑柘。
肃肃胡雁群,风急不得下。
子行感兴废,吊望一停驾。
缄诗寄故人,明灯读寒夜。 -
330.《和彦猷在华亭赋十题依韵·顾林亭》 宋·韩维
昔人久尘土,问林得其居。
但传故老言,安知密与疏。
平湖无遗宇,寒烟生废墟。
风流未都尽,犹赖著书余。 -
331.《冬夜》 宋·韩维
繁阴扫无迹,庭雪尚余光。
屋背生寒月,林梢绡暗霜。
昏瞳频废卷,悲睛易沾裳。
却想故园夜,张灯宿草堂。 -
332.《范奉议作西江月劝酒》 宋·韩维
故里亲交半柏城,坐中牢落似明星。
雨多秋草荒三迳,零重寒花坼万铃。
闲后并和诗笔废,兴来未放酒杯停。
樽前一曲西江月,犹识当年旧典刑。 -
333.《和梁润之晚登绣岭》 宋·强至
翠华绛节去忘还,辇路宫墙坏旧山。
青史空文兴废后,玉真馀恨有无间。
杖藜一笑缘危径,弄笔高吟望故关。
足力怪君强健甚,惯行栈道不为艰。 -
334.《寄江仲嘉》 宋·吴则礼
忆昨南宫战,骞腾实妙年。
操戈万人废,受铠百城连。
器敌南溟大,姿逾白璧坚。
一官聊负弩,四部合磨铅。 -
335.《送胡伯逢之官金陵》 宋·张栻
相望数舍已云疎,远别何因执子祛。
漫仕想应同捧檄,旧闻当不废观书。
月明淮水空陈迹,山绕新亭有故墟。
暇日更须频访古,因来为我道何如。 -
336.《鸡笼镇》 宋·陈师道
河市新经集,鸡笼旧得名。
初闻北人语,意作故乡声。
客久艰难极,情忘去就轻。
空虚仍废忘,何以慰诸生。 -
337.《题郭功甫诗卷》 宋·李廌
山人跨鱼天上来,识者珍重愚者猜。
或呼文举异童子,林宗独谓王佐材。
蚩蚩众目如瞽蒙,白马羽雪皆皑皑。
古有仁贤不愚者,举足疐路心徘徊。 -
338.《嵩阳书院诗》 宋·李廌
束发从政事,佩缓曳长裾。
守令有民社,裂地皆分符。
问之尔何由,必曰因业儒。
自致或世赏,因儒升仕涂。 -
339.《送林懿成解兵掾》 宋·郑刚中
公喻如龙媒,秋游身有神。
暂此地上行,气压凡马群。
我喻如麋鹿,野性不受驯。
带迫到城市,迩迩常畏人。 -
340.《张叔广索近诗辄为短韵》 宋·曹勋
咫尺高斋未一嬉,病身坐苦废巫医。
但能料理扶衰药,岂复狂吟乱道诗。
秋热正随残暑炽,新凉如与故人期。
唯应共此江蟾白,万顷风漪月上时。