-
1.《赠刘琨诗二十首 十》 魏晋·卢谌
昔在暇日。
妙寻通理。
尤彼意气。
狭是节士。
情以体生。
感以情起。
趣舍同要。
穷达斯已。 -
2.《持诵维摩诘品作妙伽它赞四首》 明·皇甫濂
敷涂尽种种,诸法亦何常。
菩提植净本,蕴此妙观方。
旋轮众冥息,普我无量光。
求彼意识界,一与颂灯王。
¤ -
3.《烛蛾诫》 宋·释智圆
有虫名烛蛾,翱翔近灯光。
举手再三遮,彼意终不可。
驱去复飞来,防护更劳我。
汝无纵所见,自取燋肌祸。 -
4.《园中时蔬尽皆锄理唯秋兰数本委而不顾彼虽…遂赋二章》 唐·张九龄
场藿已成岁,园葵亦向阳。
兰时独不偶,露节渐无芳。
旨异菁为蓄,甘非蔗有浆。
人多利一饱,谁复惜馨香。 -
5.《拟古三首(第一首一作长安古意)》 唐·顾况
龙剑昔藏影,送雄留其雌。
人生阻欢会,神物亦别离。
碧树感秋落,佳人无还期。
夜琴为君咽,浮云为君滋。 -
6.《寓意诗五首》 唐·白居易
豫樟生深山,七年而后知。
挺高二百尺,本末皆十围。
天子建明堂,此材独中规。
匠人执斤墨,采度将有期。 -
7.《二王后-明祖宗之意也》 唐·白居易
二王后,彼何人,介公酅公为国宾,周武隋文之子孙。
古人有言天下者,非是一人之天下。
周亡天下传于隋,隋人失之唐得之。 -
8.《古意九首》 唐·贯休
一雨火云尽,闭门心冥冥。
兰花与芙蓉,满院同芳馨。
佳人天一涯,好鸟何嘤嘤。
我有双白璧,不羡于虞卿。 -
9.《古意》 宋·梅尧臣
林中即鹿人,常为虎所即。
虎岂援鹿者,亦各求其食。
趋利不顾害,祸患安可息。
古来遯世土,轻彼用智力。 -
10.《古意》 宋·李新
野人孤鹤姿,与云相伉俪。
百禽相和鸣,了不关鹤意。
彼美靓闺女,窥户欣客贵。
复有琴心挑,中夜驾车至。
词章烂星汉,市门甘涤器。
竟使谁病痟,野人却嘘欷。 -
11.《从薛元法会食保福意轩得径字》 宋·李薰
春愁醉人心,洒面呼不醒。
出门却入门,兀兀度晨暝。
昨游欣有得,水镜谢磨莹。
岂惟胜纷华,颇复造禅定。 -
12.《古意》 宋·陆正
结褵事君子,誓作形与影。
人事多乖戾,彼此睽燕郢。
尺书沉素鳞,啼鹃催逝景。
妾命讵终薄,君心那得冷。
开帘花扑面,泪落纷如绠。 -
13.《题思安清意太师幽远庵》 宋·释择璘
得意幽深触处真,何须丘壑密藏身。
爱兹殊胜园林地,非彼等间花木春。
白昼杜门人莫到,清谈绝俗世难亲。
纷纷闹市绕山脚,独有此中无点尘。 -
14.《古意》 宋·徐集孙
彼美山中桐,千古生清风。
斲削罗徽弦,不费胶漆工。
伊石台有梅,月冷云空蒙。
一弹弹春江,迟日春融融。 -
15.《书意》 宋·陆游
唐尧授人时,妙用均造化。
我读七月诗,周室亦其亚。
彼用治四海,我敛之一身。
至理之所在,太山等微尘。
链气以成真,岂复有它术。
譬如尊六经,百氏当尽黜。 -
16.《古意》 宋·李吕
鸱鸮嘲凤凰,飞鸣竞啾啾。
凤兮问彼鸮,见憎何因由。
我居在丹穴,下瑞暂来游。
梧桐与竹实,食息无外求。 -
17.《松窗用杜句为韵和以棋酒为意十首》 宋·曹勋
相君有妙趣,一切不容且。
纹楸谁与谈,惟彼上人者。 -
18.《和刘寺簿韵就述丐祠意》 宋·廖行之
衡湘风物佳,微产亦丰美。
清腴足秔稻,隽永到梨柿。
一饱自有余,此乐渠有涘。
况逢使君贤,公余多燕喜。 -
19.《次韵萧同年古意》 宋·方岳
春拜有耕夫,扣角卧林麓。
朝饥不能忍,肯受世熏沐。
脱身从牛衣,入耳皆狗曲。
何如一蓑寒,风雨立於独。 -
20.《次韵萧同年古意》 宋·方岳
猗猗者芳兰,翳翳彼幽麓。
不烦汉阴人,抱瓮相灌沐。
春风自桃李,急管乱繁曲。
纷纷众醉间,美此一醒独。