-
1.《鲜于伯几举近诗有一官屡厄黄杨闰之句忘其全》 宋·方回
与世相违已背驰,樽前各举近吟诗。
一官屡厄黄杨闰,万卷难充画饼饥。
浪说炎蒸今可畏,悬知摇落即堪悲。
山潜涧蛰吾当去,自有髯侯奋迅时。 -
2.《读庄子一受其成形不忘以待尽》 宋·释择崇
人生悉如此,谁悟此中玄。
白日无私照,青山任意眠。
松风来不断,泉石自相便。
路出千峰上,云归竹径边。 -
3.《闭居五咏其二坐忘》 宋·苏辙
少年常病肺,纳息肺自敛。
灵液洗昏烦,百药无此验。
尔来观坐忘,一语顿非渐。
道妙有至力,端能破诸暗。
跏趺百无营,纯白乃受染。
至人不妄言,此说岂吾僭。 -
4.《读阮嗣宗传见其醉六十日免求昏之言与醒忘作》 宋·赵蕃
作阮嗣宗诗善观阮嗣宗,醒醉俱托狂。
广武叹已绝,苏门啸何长。
昏既以醉免,辞宁不终忘。
又疑杀青上,阙文今或亡。
不然竹林游,何独弃山王。 -
5.《赵雪崧有偶遗忘问稚存辄得原委一诗,师其》 当代·钱钟书
开卷愁无记事珠,君心椰子绰犹馀。
示人高枕卧游录,作我下帷行秘书。
不醉谬多宁可恕,善忘老至复何如。
赠诗僭长惭颜厚,为谢更生解起予。 -
6.《枯荷鹡鴒与赵昌瓜同归於我旧犹识其名氏今忘》 宋·钱时
紫菂擎秋翠叶乾,骈头{左角右戢}{左角右戢}尽团乐。
急难原上高飞翼,独把霜枝了岁寒。