-
1.《挽吴都督四十韵》 明·史鉴
文皇临御日,震怒灭残胡。
下诏求名将,惟君冠武夫。
扬旗频扈从,略地效驰驱。
左广兼追蓐,前茅特虑无。 -
2.《悼范摅处士》 唐·李咸用
家在五云溪畔住,身游巫峡作闲人。
安车未至柴关外,片玉已藏坟土新。
虽有公卿闻姓字,惜无知己脱风尘。
到头积善成何事,天地茫茫秋又春。 -
3.《附:唐晅悼妻诗》 唐·唐晅
寝室悲长簟,妆楼泣镜台。
独悲桃李节,不共夜泉开。
魂兮若有感,仿佛梦中来。
常时华堂静,笑语度更筹。
恍惚人事改,冥寞委荒丘。
阳原歌薤露,阴壑惜藏舟。
清夜妆台月,空想画眉愁。 -
4.《悼周晋仙》 宋·释永颐
萧散嵇康辈,难教缚宦情。
识高浑脱略,意广惜沈婴。
老面烟霞古,醉衣苔藓生。
西峰难独往,茶灶对谁烹。 -
5.《悼止斋王先生 其三》 元·王冕
三月燕山听子规,追思令我泪垂垂。
虽然事业能经世,可惜文章未际时。
霜惨晴窗琴独冷,月明秋水剑双悲。
山河万里人情别,回首春风说向谁? -
6.《悼阿升》 宋·刘克庄
宝惜吾儿如拱璧,那知变灭只须臾。
畏啼尚宿通宵火,涂囟犹残隔日朱。
坐客相宽云梦幻,故人来吊讶清癯。
荒山岁晚无行迹,心折原头树影孤。 -
7.《悼秦医》 宋·刘克庄
最晓阴阳证,于身独不灵。
有妻持旧肆,无子学遗经。
虫蚀抄方箧,莎生晒药庭。
城中医绝少,堪惜尔雕零。 -
8.《和子平悼马》 宋·文同
生来未尝畜良马,近得此驹诚可嘉。
骨节权奇毛肉好,此种无乃真渥洼。
健蹄骎骎稳而疾,历目一过如飞霞。
自归官下少出入,惟是刍粟意转加。 -
9.《悼陈子济教授》 宋·郑刚中
忆昔联书上辟雝,公如玉树照春风。
骞腾尚惜十年晚,销散俄惊一梦空。
世事正兹同沸鼎,我身今亦类飞蓬。
怆怀为执归山绋,松柏萧森泪眼中。 -
10.《悼允上人》 宋·释行海
白云寺里同听讲,卜得山斋竹树幽。
君已不来梅自发,世皆如梦水长流,寒灯苦志归黄土,俗客轻人将白头。
万惜少年多是死,静思吾道转堪愁。