-
101.《蔡天启作中兴碑诗且邀同赋》 宋·王铚
一日屠戮三庶人,天理已尽杀气昏。
青宫惴惴二十载,免祸自求黄屋尊。
忠臣开除两京路,未知日月双悬处。
归来祈哀语可怜,今日贵作天子父。 -
102.《饮通幽园》 宋·赵汝鐩
典却身上鹔鹴裘,买酒领客寻清游。
欲洗胸襟尘万斛,快上青云展秋眸。
晴沙翳天风动地,挈壶卷席移通幽。
一沼镜净清可掬,千竿玉立尘不留。 -
103.《以诗句咏梅·妙意有在终无言》 宋·方蒙仲
梅曾无一语,人□不能休。
觉得逋仙句,梅犹未点头。 -
104.《芙蓉》 宋·李处权
佳哉木芙蓉,秋晚芳意足。
偶植华堂下,似续渊时菊。
眷此好颜色,可玩不可触。
始见开二三,旋已放五六。 -
105.《晋州会上送卫伯绍休官南归》 宋·李复
叔宝风流喜高简,非意相干以理遣。
胜日一言能造微,众许冲情去人远。
斑斑气韵见诸孙,秋水神清惊俗眼。
追风逸骥自龙来,照夜灵珠须海产。 -
106.《减字木兰花慢 和心 春雪词》 宋·陆文圭
怪东风太早,未灯夕放琼花。
是何处瑶姬,来看玉树,光彩交加。
*人但知三白,喜新年、天意荐休嘉。
肯念兵屯北塞,谁上表,贺南衙。 -
107.《简吴荆溪》 宋·宋伯仁
薄宦从来错,宁容著意求。
自惭千里梦,空作一番愁。
笑我人如昨,知心雨未休。
荆溪清彻底,愿泊钓鱼舟。 -
108.《和林成之五题·江上》 宋·苏颂
何处偏伤江上春,天涯失意未归人。
片云极望添乡思,孤棹随波寄客身。
塞雁来时凭远信,海鸥驯处见吾真。
休嗟进取无成去,幸有荣名足慰亲。 -
109.《闻刘行简给事休致作诗寄之》 宋·王洋
郡下一卷书,云自邮签来。
剥啄惊书眠,柴门手自开。
上有骊珠光,照耀分尘埃。
读之未尽行,喜焰生寒灰。 -
110.《病起》 宋·喻良能
寝瘵初休意未便,筼筜生笋柳生绵。
谁能朅朅团栾走,只要齁齁酩酊眠。 -
111.《寄李兼善》 宋·袁说友
湖山昔日记清游。
百遍相过语未休。
远迩漫劳人室念,东西宽望浙江流。
中年别去情尤恶,幅纸书来意转愁。
岁晚渐于诗兴好,待君归后饱赓酬。 -
112.《和兼善韵》 宋·袁说友
江湖踪迹厌萍游,只有诗魔老未休。
平日故人谈语句,朞胩裹眼识风流。
自能作意閒中趣,无复关心世外愁。
趁此百年身偶健,为君一语竟须酬。 -
113.《草虫便面》 宋·朱继芳
蝶舞蜂歌倦,晴蜓看未休。
谁知织妇意,方夏已思秋。 -
114.《长亭送别》 元·王实甫
(夫人、长老上云)今日送张生赴京,十里长亭,安排下筵席;我和长老先行,不见张生、小姐来到。
(旦、末 、红同上)(旦云)今日送张生上朝取应,早是离人伤感,况值那暮秋天气,好烦恼人也呵!“悲欢聚散一杯酒,南北东西万里程。
”[正宫][端正好]碧云天,黄花地,西风紧,北雁南飞。
晓来谁染霜林醉?总是离人泪。 -
115.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
116.《墨池记》 宋·曾巩
临川之城东,有地隐然而高,以临于溪,曰新城。
新城之上,有池洼然而方以长,曰王羲之之墨池者,荀伯子《临川记》云也。
羲之尝慕张芝,临池学书,池水尽黑,此为其故迹,岂信然邪? 方羲之之不可强以仕,而尝极东方,出沧海,以娱其意于山水之间;岂其徜徉肆恣,而又尝自休于此邪?羲之之书晚乃善,则其所能,盖亦以精力自致者,非天成也。
然后世未有能及者,岂其学不如彼邪?则学固岂可以少哉,况欲深造道德者邪? 墨池之上,今为州学舍。 -
117.《促织》 清·蒲松龄
宣德间,宫中尚促织之戏,岁征民间。
此物故非西产;有华阴令欲媚上官,以一头进,试使斗而才,因责常供。
令以责之里正。
市中游侠儿得佳者笼养之,昂其直,居为奇货。 -
118.《霍光传(节选)》 两汉·班固
霍光,字子孟,票骑将军去病弟也。
父中孺,河东平阳人也,以县吏给事平阳侯家,与侍者卫少儿私通而生去病。
中孺吏毕归家,娶妇生光,因绝不相闻。
久之,少儿女弟子夫得幸于武帝,立为皇后,去病以皇后姊子贵幸。 -
119.《唐雎不辱使命》 先秦·刘向 撰
秦王使人谓安陵君曰:“寡人欲以五百里之地易安陵,安陵君其许寡人!”安陵君曰:“大王加惠,以大易小,甚善;虽然,受地于先王,愿终守之,弗敢易!”秦王不说。
安陵君因使唐雎使于秦。
(说 通:悦)
秦王谓唐雎曰:“寡人以五百里之地易安陵,安陵君不听寡人,何也?且秦灭韩亡魏,而君以五十里之地存者,以君为长者,故不错意也。
今吾以十倍之地,请广于君,而君逆寡人者,轻寡人与?”唐雎对曰:“否,非若是也。 -
120.《后廿九日复上宰相书》 唐·韩愈
三月十六日,前乡贡进士韩愈,谨再拜言相公阁下。
愈闻周公之为辅相,其急于见贤也,方一食三吐其哺,方一沐三握其发。
天下之贤才皆已举用,奸邪谗佞欺负之徒皆已除去,四海皆已无虞,九夷八蛮之在荒服之外者皆已宾贡,天灾时变、昆虫草木之妖皆已销息,天下之所谓礼、乐、刑、政教化之具皆已修理,风俗皆已敦厚,动植之物、风雨霜露之所沾被者皆已得宜,休征嘉瑞、麟凤龟龙之属皆已备至,而周公以圣人之才,凭叔父之亲,其所辅理承化之功又尽章章如是。
其所求进见之士,岂复有贤于周公者哉?不惟不贤于周公而已,岂复有贤于时百执事者哉?岂复有所计议、能补于周公之化者哉?然而周公求之如此其急,惟恐耳目有所不闻见,思虑有所未及,以负成王托周公之意,不得于天下之心。