-
81.《捣练子 离尘》 元·马钰
离尘纲,出凡笼。
*头垢面类愚蒙。
眼如盲,耳如聋。
金为箭,玉为弓。
木人射透水晶宫。
赴蓬瀛,玉路通。 -
82.《偈颂三十首》 宋·释印肃
时人须警觉,应道不痴颠。
若牛并急马,也只少他钱。
今生还不足,来生又吃鞭。
道人虽无事,不忍哭苍天。 -
83.《普庵家宝》 宋·释印肃
普庵家宝,不著寻讨。
迷时不见,在处烦恼。
悟时无相,如日杲杲。
取舍不得,自然恰好。 -
84.《颂十玄谈·祖意》 宋·释印肃
莫问西来及与东,焉知佛祖一空同。
四维上下皆如是,争奈凡愚执相容。 -
85.《偈倾一百六十九首》 宋·释智朋
尘劫至今,堂堂丈夫。
无毫发许,盖覆得渠。
觅之转失,亲之转疏。
不论圣凡,说甚贤愚。
直饶放下屠刀,衲僧门下未敢相许。 -
86.《偈颂十四首》 宋·释宗杲
无上在涅槃,圆明常寂照。
凡愚谓之死,外道执为断。
诸求一乘入,目以为无作。
尽属情所计,六十二见本。 -
87.《缘识》 宋·宋太宗
天非爱道许人修,学士愚迷不到头。
内境擬将何所用,杳知深邃故难求。
丹霞隐密堪依仗,雪月纵横入品流。
消息须然潜世虑,凡岐圣路有刚柔。 -
88.《缘识》 宋·宋太宗
紫檀金线槽偏蹙,拨弄朱弦敲冰玉。
指法从来天下闻,翻成尽入升平曲。
传之世上五音足,希夷道听化民俗。
盘龙面对压鳌头,玄微风散万般流。 -
89.《缘识》 宋·宋太宗
君恩重,人心重,未知各各将何用?思量二事一般情,贤愚忧乐皆相踵。
大道不见是非心, -
90.《缘识》 宋·宋太宗
凡愚不取自逍遥,其奈心如似火烧。
虚过光阴还似梦,随缘尽向暗中销。 -
91.《缘识》 宋·宋太宗
天界殊胜理,凡愚不易知,曩因谁可究,浅近故怀疑。
的实归真性,回邪入正持。 -
92.《缘识》 宋·宋太宗
天上与人间,贤愚不暂闲。
精修归至理,道大隐玄关。
圣境皆奇绝,凡情岂易攀。
群仙宽坦荡,却老尽童颜。 -
93.《逍遥咏》 宋·宋太宗
天界殊胜理,凡愚不易知。
曩因谁可究,浅近故怀疑。
的实归真性,区邪入正持。
乐耶亲大道,报就自然之。 -
94.《逍遥咏》 宋·宋太宗
天上与人间,贤愚不暂闲。
精修归至理,道大隐玄关。
圣境皆奇绝,凡情岂易攀。
群仙宽坦荡,却老尽童颜。 -
95.《逍遥咏》 宋·宋太宗
天非爱道许人修,学士愚迷不到头。
内境擬将何所用,杳知深邃故难求。
丹霞隐密堪依仗,雪月纵横入品流。
消息顿然潜世虑,凡岐圣路有刚柔。 -
96.《逍遥咏》 宋·宋太宗
乘云驾鹤自西东,修炼真人意气雄。
出离凡为高见识,周旋道理远怀通。
愚迷尽说皆非实,解者方知事不空。
宿业大都心外障,有缘岁月易成功。 -
97.《逍遥咏》 宋·宋太宗
鹤骨岩岩混世间,不侵寒暑似童颜。
精神爽丽言干典,举步如飞思虑闲。
起从问他修炼法,乱将词理勿交关。
生来静却凡愚见,又说三仙有大还。