-
41.《牡丹四首》 唐·薛能
异色禀陶甄,常疑主者偏。
众芳殊不类,一笑独奢妍。
颗折羞含懒,丛虚隐陷圆。
亚心堆胜被,美色艳于莲。 -
42.《青门路》 唐·刘驾
青门有归路,坦坦高槐下。
贫贱自耻归,此地谁留我。
门开送客去,落日懒回马。
旅食帝城中,不如远游者。
舟成于陆地,风水终相假。
吾道谅如斯,立身无苟且。 -
43.《送人登第东归》 唐·刘驾
学古既到古,反求鉴者难。
见诗未识君,疑生建安前。
海畔岂无家,终难成故山。
得失虽由命,世途多险艰。 -
44.《从天平节度使游平流园》 唐·曹邺
池塘静于寺,俗事不到眼。
下马如在山,令人忽疏散。
明公有高思,到此遂长返。
乘兴挈一壶,折荷以为盏。 -
45.《村夜二篇》 唐·陆龟蒙
江上冬日短,裴回草堂暝。
鸿当绝塞来,客向孤村病。
绵绵起归念,咽咽兴微咏。
菊径月方高,橘斋霜已并。 -
46.《江南秋怀寄华阳山人》 唐·陆龟蒙
栉发凉天曙,含毫故国情。
归心一夜极,病体九秋轻。
忽起襜褕咏,因悲络纬鸣。
逢山即堪隐,何路可图荣。 -
47.《依韵修睦上人山居十首》 唐·李咸用
生身便在乱离间,遇柳寻花作麽看。
老去转谙无是事,本来何处有多般。
长怜蠛蠓能随暖,独笑梧桐不耐寒。 -
48.《舟中望九华山》 唐·李中
排空苍翠异,辍棹看崔嵬。
一面雨初歇,九峰云正开。
当时思水石,便欲上楼台。
隐去心难遂,吟馀首懒回。
僧休传紫阁,屏歇写天台。
中有忘机者,逍遥不可陪。 -
49.《月真歌》 唐·徐铉
扬州胜地多丽人,其间丽者名月真。
月真初年十四五,能弹琵琶善歌舞。
风前弱柳一枝春,花里娇莺百般语。 -
50.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
51.《小园赋》 南北朝·庾信
若夫一枝之上,巢父得安巢之所;一壶之中,壶公有容身之地。
况乎管宁藜床,虽穿而可座;嵇康锻灶,既暖而堪眠。
岂必连闼洞房,南阳樊重之第;赤墀青锁,西汉王根之宅。
余有数亩敝庐,寂寞人外,聊以拟伏腊,聊以避风霜。 -
52.《白雪》 宋·葛胜仲
名,神奇之趣,非古今画家者流也。
惟是京口翟伯寿,余生平至交,昨豪夺余自秘着色袖卷,盟于天而后不复力取归。
往岁挂冠神武门,居京城旧庐,以白雪词寄之,世所谓念奴娇也
洞天昼永,正中和时候,凉飙初起。 -
53.《南歌子(怀人)》 宋·郭应祥
心下悬悬地,侬家好好儿。
相怜相惜许多时。
岂料一朝轻拆、便轻离。
要见无由见,教归不肯归。
数珠懒把镜慵窥。
二物渠所留者。
只有新添鬓雪、减腰围。 -
54.《瑞鹤仙》 宋·葛长庚
赋情多懒率。
每醉后疏狂,醒来飘忽。
无心恋簪绂。
温才高子建,韵欺王勃。 -
55.《贺新郎》 宋·刘克庄
拂袖归来也。
懒追陪、竹林嵇阮,兰亭王谢。
谁与此翁相暖热,赖有平生伯雅。
且放意、高吟闲话。 -
56.《摸鱼儿(和巽吾留别韵)》 宋·刘辰翁
懒能看、海桑世界,风花过眼如传。
月明昨夜庭流水,天色朝来都变。
尘石烂。
铢衣坏,和衣减尽谁能怨。 -
57.《沁园春》 宋·刘将孙
书避乱所见女子,末有埋冤姐姐,衔恨婆婆语,极俚。
后有螺川杨氏和二首,又自序生杨嫁罗,丙子暮春,自涪翁亭下舟行,追骑迫,间逃入山,卒不免于驱掠。
行三日,经此桥,睹无闻二词,以为特未见其苦,乃和于壁。
复云,观者毋谓弄笔墨非好人家儿女,此词虽俚,谅当近情,而首及权奸误国。 -
58.《沁园春(寿游侍郎)》 宋·陈若水
某恭审某官受天异禀,间世笃生。
光辅三朝,伟甚忠清之节;退发一壑,粹然恬淡之风。
帝眷耆英,神绥福祉。
某不量寸朽,切庇万间。 -
59.《莺啼序(春晚)》 宋·赵文
东风何许红紫,又匆匆吹去。
最堪惜、九十春光,一半情绪听雨。
到昨日、看花去处,如今尽是相思树。
倚斜阳脉脉,多情燕子能语。 -
60.《莺啼序(春晚)》 宋·赵文
东风何许红紫,又匆匆吹去。
最堪惜、九十春光,一半情绪听雨。
到昨日、看花去处,如今尽是相思树。
倚斜阳脉脉,多情燕子能语。