-
1.《春昼戏咏》 明·茅维
春昼阴阴度网窗,春愁极目荡春江。
不知何处吹花片,忽有余香到佛幢。
红药风翻娇第一,紫丁烟湿艳无双。
如侬自爱空林绿,绣遍苔钱带壁缸。 -
2.《春昼歌》 宋·李新
樱桃花落春风暖,绿波浤浤春渚满。
龟屏六曲昼梦回,红日一庭香絮乱。
层楼幛云身半倚,春意扑人浓似醉。
茂陵白马归不归,眼没平芜一千里。 -
3.《春昼回文》 唐·李涛
茶饼嚼时香透齿,水沈烧处碧凝烟。
纱窗避著犹慵起,极困新晴乍雨天。 -
4.《春昼》 宋·寇准
午昼花阴静,春风数蝶飞。
坐来生远思,深院燕初归。 -
5.《春昼》 宋·郑刚中
深村春昼永,事事不相关。
花少蜂蝶瘦,水清鸥鹭闲。
柏香熏纸帐,竹枕傍屏山。
付与悠然梦,乐哉天地间。 -
6.《春昼》 宋·王镃
晴昼软风春草香,绿窗人困日初长。
双双燕子飞无力,低傍花阴一带凉。 -
7.《春昼偶书》 宋·寇准
白昼偶成芳草梦,起来幽兴有谁知。
风帘不动黄鹂语,坐见庭花日影移。 -
8.《春昼》 唐·李贺
朱城报春更漏转,光风催兰吹小殿。
草细堪梳,柳长如线。
卷衣秦帝,扫粉赵燕。
日含画幕,蜂上罗荐。 -
9.《春昼》 唐·韩偓
春融艳艳,大醉陶陶。
漏添迟日,箭减良宵。
藤垂戟户,柳拂河桥。
帘幕燕子,池塘伯劳。
肤清臂瘦,衫薄香销。
楚殿衣窄,南朝髻高。
河阳县远,清波地遥。
丝缠露泣,各自无憀. -
10.《春昼醉眠》 唐·刘兼
朱栏芳草绿纤纤,欹枕高堂卷画帘。
处处落花春寂寂,时时中酒病恹恹。
塞鸿信断虽堪讶,梁燕词多且莫嫌。
自有卷书销永日,霜华未用鬓边添。 -
11.《和致仕张郎中春昼》 宋·苏轼
投绂归来万事轻,消磨未尽只风情。
旧因莼菜求长假,新为杨枝作短行。
不祷自安缘寿骨,苦藏难没是诗名。
浅斟杯酒红生颊,细琢歌词稳称声。 -
12.《小园春昼》 宋·宋庠
日永春残陋巷深,四邻萧寂小山林。
张罗门外人惊爵,仰秣槽中马听琴。
燕坐角巾移竹影,野谈争席占墙阴。
灌园本是三公事,俋俋闲舒傲世心。 -
13.《春昼睡起偶书二首》 宋·张嵲
忽忽掩关卧,起来春日曛。
和风吹草木,杂花纷已繁。
他乡农事兴,悽然怀故园。
青山虽满眼,何用慰忧烦。 -
14.《春昼睡起偶书二首》 宋·张嵲
闭户长春草,日晏独高眠。
起步绕广庭,爱此风景妍。
青山罗廓外,白日当中天。
坐见仰意浓,亦知花向残。
鸡鸣水外村,人耕原上田。
玩物意方适,居闲情转延。
忽悟是作客,骤使心悁然。 -
15.《春昼》 宋·寇准
年长追游兴渐凋,况兼巴峡景萧萧。
闲斋为谢杨花到,时拂残书慰寂寥。 -
16.《春昼》 明·张羽
人间白日静,鸟鸣高枕余。
薜萝引修蔓,绿覆茅檐虚。
砌筠初过雨,窗风时弄书。
已无车马迹,适似田家庐。
于焉何足恋,性自乐幽居。 -
17.《春昼睡起》 宋·陈杰
柳影年华度,莺声午梦回。
空床静看刎,满席澹凝埃。
隐几野花落,闭门山雨来。
无人见愁绪,欢伯一樽开。 -
18.《黄莺儿·园林晴昼春谁主》 宋·柳永
园林晴昼春谁主。
暖律潜催,幽谷暄和,黄鹂翩翩,乍迁芳树。
观露湿缕金衣,叶映如簧语。
晓来枝上绵蛮,似把芳心深意低诉。 -
19.《小重山(农人以夜雨昼晴为夜春)》 宋·赵师侠
乐岁农家喜夜春。
朝来收宿雾,快新晴。
云移日转午风轻。
香罗薄,暄暖困游人。
积水满春塍。
绿波翻郁郁,露秧针。
幸无离绪苦牵情。
烟林外,时听杜鹃声。 -
20.《酬昼师西湖春望》 宋·林逋
笛声风暖野梅香,湖上凭阑日渐长。
一样楼台围佛寺,十分烟雨簇渔乡。
鸥横残葑多成阵,柳映危桥未着行。
终约吾师指芳草,静吟闲步岸华阳。