-
1.《墨窗为赵捴谦赋》 明·管讷
女娲立极断鳌足,羲画之先无刻木。
始观鸟迹制文字,夜鬼哭天天雨粟。
篆隶变化生八分,行草复作何纷纷。
六书古制既茫昧,载籍况遭秦火焚。 -
2.《题文与可墨竹》 宋·苏轼
斯人定何人,游戏得自在。
诗鸣草圣余,兼入竹三昧。
时时出木石,荒怪轶象外。
举世知珍之,赏会独予最。
知音古难合,奄忽不少待。
谁云生死隔,相见如龚隗。 -
3.《题文与可墨竹(并叙)》 宋·苏轼
故人文与可为道师王执中作墨竹,且谓执中勿使他人书字,待苏子瞻来,令作诗其侧。
与可既没八年而轼始还朝,见之,乃赋一首。
斯人定何人,游戏得自在。
诗鸣草圣余,兼入竹三昧。 -
4.《吴冲卿直舍净士安画墨竹歌》 宋·司马光
阎生画竹旧所闻,望中一见遥可分。
伊予不甚少佳画,犹爱气骨高出群。
狂枝怒叶凌绢素,势若飞动争纷纭。
蟠根数节出地度,上有积年苍蘚纹。 -
5.《谢季左司笔墨》 宋·晁说之
韩扬州,萧剑州,相忘终日梦悠悠。
何如微季掾三府,国誉乡评坐以收。
不忘笔墨高人兴,为道明珠无昧不。 -
6.《墨戏二首·兰》 宋·陈与义
鄂州迁客一花说,仇池老仙五字铭。
併入晴窗三昧手,不须辛苦读骚经。 -
7.《谨常以墨戏见遗作此答之》 宋·吴则礼
吾人著作翰墨场,得此三昧惟阿常。
平生韵语真戏剧,化作轮囷抱孤石。
胸中块磊安用浇,端要吐出惊儿曹。
畴能与渠办兹事,唤取从来管城子。 -
8.《苏文忠潘墨诗帖赞》 宋·岳珂
怀绝世之清音,叹媸妍之难谌。
慨丸墨之未改,挹古人而寄心。
褐黯黯以如漆,笏琅琅而抵金。
贮冰壶其自如,渺一尘这弗侵。 -
9.《与可墨竹二十韵》 宋·苏籀
天工奇水墨,晴景照檀栾。
影动嵇阮爱,笋穿淇渭干。
禅翁三昧力,老手一挥间。
意匠先鹘落,心造忘笔端。 -
10.《哥舒大夫颂德》 唐·储光羲
天纪启真命,君生臣亦生。
乃知赤帝子,复有苍龙精。
神武建皇极,文昌开将星。
超超渭滨器,落落山西名。 -
11.《南山诗》 唐·韩愈
吾闻京城南,兹惟群山囿。
东西两际海,巨细难悉究。
山经及地志,茫昧非受授。
团辞试提挈,挂一念万漏。 -
12.《韩十八侍御见示岳阳楼别窦司直诗…自述故足成六十二韵》 唐·刘禹锡
楚望何苍然,曾澜七百里。
孤城寄远目,一写无穷已。
荡漾浮天盖,四环宣地理。
积涨在三秋,混成非一水。 -
13.《归田赋》 两汉·张衡
游都邑以永久,无明略以佐时。
徒临川以羡鱼,俟河清乎未期。
感蔡子之慷慨,从唐生以决疑。
谅天道之微昧,追渔父以同嬉。 -
14.《三都赋》 魏晋·左思
总序
盖诗有六义焉,其二曰赋。
杨雄曰:“诗人之赋丽以则。
”班固曰:“赋者,古诗之流也。 -
15.《咏怀八十二首》 魏晋·阮籍
夜中不能寐,起坐弹鸣琴。
薄帷鉴明月,清风吹我襟。
孤鸿号外野,翔鸟鸣北林。
徘徊将何见?忧思独伤心。 -
16.《离骚》 先秦·屈原
帝高阳之苗裔兮,朕皇考曰伯庸。
摄提贞于孟陬兮,惟庚寅吾以降。
皇览揆余初度兮,肇锡余以嘉名:
名余曰正则兮,字余曰灵均。 -
17.《中秋咏怀借杜子美秋日述怀一百韵和寄柳州假鸣桑先生》 明·徐威
异乡青嶂外,故里白云边。
北极悬双眼,中秋度四年。
灯前横一剑,江浒宿孤船。
玉露漙漙忌,金波炯炯然。 -
18.《九章》 先秦·屈原
惜诵
惜诵以致愍兮,发愤以抒情。
所作忠而言之兮,指苍天以为正。
令五帝使折中兮,戒六神与向服。 -
19.《九辩》 先秦·宋玉
悲哉,秋之为气也!
萧瑟兮草木摇落而变衰。
憭栗兮若在远行,登山临水兮送将归。
泬漻兮天高而气清,寂寥兮收潦而水清。 -
20.《哀时命》 先秦·庄忌
哀时命之不及古人兮,夫何予生之不遘时!
往者不可扳援兮,徠者不可与期。
志憾恨而不逞兮,杼中情而属诗。
夜炯炯而不寐兮,怀隐忧而历兹。