-
1.《玉堂中赓任宫讲希夷惠诗韵》 宋·汪莘
宫讲先生句子香,晦庵衣钵有余芳。
松篁性本参天直,杨柳情仍庇地长。
自恨此身真逆旅,不知何日更传觞。
山人初向山中起,还欲归来水一方。 -
2.《和冯中戍炉边偶作》 宋·王禹偁
谁为东君掌青律,故将春日连人日。
春日雨丝暖融融,人日雪花寒栗栗。
雨雪寒暖苦不同,可比交情去就中。
仲咸拥炉发歌咏,古风泪破浇漓风。 -
3.《奉酬袭美苦雨见寄》 唐·陆龟蒙
松篁交加午阴黑,别是江南烟霭国。
顽云猛雨更相欺,声似虓号色如墨。
茅茨裛烂檐生衣,夜夜化为萤火飞。 -
4.《沁园春(早春)》 宋·曹勋
春点烟红,露晞新绿,土膏渐香。
散懒慵情性,寻幽选静,一筇烟雨,几处松篁。
恨我求闲,已成迟暮,石浅泉甘难屡尝。
犹堪去,向清风皓月,南涧东冈。 -
5.《和酬赵宫保致政言怀二首》 宋·曾巩
谠论危言望素隆,独于声利性偏慵。
龙楼调护官虽宠,鸠杖跻攀兴已浓。
不变松篁心转劲,无边江海量兼容。
磻溪纵老宁閒得,会为苍生起更重。 -
6.《和周秀实用前韵》 宋·王洋
老知白发愧花林,望绝华筵继书阴。
病与物疏销火性,贫知分薄更灰心。
春收红紫如辞客,风入松篁得伴吟。
莫恨蔬盘欠何肉,文园病渴只因琴。 -
7.《三都赋》 魏晋·左思
总序
盖诗有六义焉,其二曰赋。
杨雄曰:“诗人之赋丽以则。
”班固曰:“赋者,古诗之流也。 -
8.《花心动(梅意)》 宋·高观国
碧藓封枝,点寒英、疏疏玉清冰洁。
梦忆旧家,春与新恩,曾映寿阳妆额。
绿裙青袂南邻伴,应怪我、精神都别。
恨衰晚,春风意思,顿成羞怯。 -
9.《乐语》 宋·王义山
◎寿崇节致语隆兴府
万年介寿,星辰拱文母之尊;四海蒙恩,雨露宠周臣之宴。
颂声交作,协气横流。
与天同心,为民立命。 -
10.《西京赋》 两汉·张衡
有冯虚公子者,心侈体忲,雅好博古,学乎旧史氏,是以多识前代之载。
言于安处先生曰:夫人在阳时则舒,在阴时则惨,此牵乎天者也。
处沃土则逸,处瘠土则劳,此系乎地者也。
惨则鲜于欢,劳则褊于惠,能违之者寡矣。