-
1.《感怀》 唐·孟郊
秋气悲万物,惊风振长道。
登高有所思,寒雨伤百草。
平生有亲爱,零落不相保。
五情今已伤,安得自能老。 -
2.《感庭秋》 宋·欧阳修
红笺封了还重拆。
这添追忆。
且教伊见我,别来翠减香销端的。
渌波平远,暮山重叠,算难凭鳞翼。
倚危楼极目,无情细草长天色。 -
3.《朝中措(客中感春)》 宋·赵孟坚
担头看尽百花春。
春事只三分。
不似莺莺燕燕,相将红杏芳园。
名缰易绊,征尘难浣,极目销魂。
明日清明到也,柳条插向谁门。 -
4.《喜迁莺(感春)》 宋·何梦桂
东君别后。
见说道花枝,也成消瘦。
夜雨帘栊,柳边庭院,烦恼有谁撋就。
犹记旧看承处,梅子枝头如豆。 -
5.《滕王阁感怀》 宋·王安国
滕王平日好追游,高阁依然枕碧流。
胜地几经兴废事,夕阳偏照古今愁。
城中树密千家市,天际人归一叶舟。
极目烟波吟不尽,西山重迭乱云浮。 -
6.《秋日泛舟怀友》 宋·周文
临风思永夕,极目感深秋。
月落应同照,溪阴故独流。
鸟啼清露下,雁过薄寒收。
衰草犹如岸,空依此夜舟。 -
7.《有感》 明·米云卿
极目浮云与逝波,百年哀乐尽经过。
交疏纸上寒暄少,名在人间毁誉多。
衰鬓晚秋临白草,归心长路阻黄河。
自知身隐诚难事,因笑徉狂作楚歌。 -
8.《春日访客于逆旅及郊寺感而有赋》 宋·陆游
底事经年客帝乡,风光淡沱日初长。
野歌作气老犹壮,花气撩人醒亦狂。
店壁拂麈寻旧字,寺楼极目送斜阳。
告归不过残春事,杜曲桑麻亦未荒。 -
9.《齐云亭凭高有感》 宋·宋祁
凭高极目意茫然,坐对淮南摇落天。
空把归心同客雁,遂将缄口伴寒蝉。
一罇醒醉黄花外,万事萧条白发前。
谁取长弓射鸟翼,休教西日送凋年。 -
10.《至日有感二首》 宋·张耒
一卧孤村两见冬,独搔华发思无穷。
荒山极目漫汗雪,老树当庭昼夜风。
佳节妻儿具樽酒,茅斋斟酌慰愁翁。
未央晓贺瞻天冕,正在炉烟缥缈中。 -
11.《己卯十二月二十日感事二首》 宋·张耒
高楼乘兴独登临,搔首天涯岁暮心。
带雪腊风藏泽国,犯寒春色着烟林。
山川极目风光异,岁月惊怀老境侵。
可是斯文天未丧,楚囚何事涕沾襟。 -
12.《闻常伯韩公下世感赋》 宋·姜特立
逸轨高标下可扳,风流人物晋唐还。
胸襟磊落尘埃外,尊酒洒淳笔砚间。
英气一朝归碧落,高文千古映青山。
繐帷莫奠知音泪,极目楼边有愧颜。 -
13.《二月十八日过邑有感二首》 宋·陈著
植杖东风立晓寒,凄其极目甚穷边。
黑尘犹暗新焦土,青日无光老晦天。
花凤逢春谁借景,杜鹃怀古自啼年。
吾今且忍须臾死,得见升平或有缘。 -
14.《春尽感怀》 明·程嘉燧
一年春尽送春时,万事伤心独咏诗。
梦里楚江昏似墨,画中湖雨白于丝。
空烦儿女啼书札,应有亲朋覆酒卮。
明日夏云徒极目,断魂摇曳各天涯。 -
15.《登楼赋》 两汉·王粲
登兹楼以四望兮,聊暇日以销忧。
览斯宇之所处兮,实显敞而寡仇。
挟清漳之通浦兮, 倚曲沮之长洲。
背坟衍之广陆兮,临皋隰之沃流。 -
16.《竹马子·登孤垒荒凉》 宋·柳永
登孤垒荒凉,危亭旷望,静临烟渚。
对雌霓挂雨,雄风拂槛,微收烦暑。
渐觉一叶惊秋,残蝉噪晚,素商时序。
览景想前欢,指神京,非雾非烟深处。 -
17.《自淇涉黄河途中作十三首》 唐·高适
川上常极目,世情今已闲。
去帆带落日,征路随长山。
亲友若云霄,可望不可攀。
于兹任所惬,浩荡风波间。 -
18.《感遇十二首》 唐·张九龄
兰叶春葳蕤,桂华秋皎洁。
欣欣此生意,自尔为佳节。
谁知林栖者,闻风坐相悦。
草木有本心,何求美人折。 -
19.《感遇诗三十八首》 唐·陈子昂
微月生西海,幽阳始代升。
圆光正东满,阴魄已朝凝。
太极生天地,三元更废兴。
至精谅斯在,三五谁能征。 -
20.《感事》 宋·石介
吾赏观中夏,地平如砥石。
幅员数万里,车马通辙迹。
帝宅君土中,紫垣当辰极。
长江断其南,绝塞经其北。