-
1.《草/赋得古原草送别》 唐·白居易
离离原上草,一岁一枯荣。
野火烧不尽,春风吹又生。
远芳侵古道,晴翠接荒城。
又送王孙去,萋萋满别情。 -
2.《树中草》 唐·李白
鸟衔野田草,误入枯桑里。
客土植危根,逢春犹不死。
草木虽无情,因依尚可生。
如何同枝叶,各自有枯荣。 -
3.《野歌》 唐·李贺
鸦翎羽箭山桑弓,仰天射落衔芦鸿。
麻衣黑肥冲北风,带酒日晚歌田中。
男儿屈穷心不穷,枯荣不等嗔天公。
寒风又变为春柳,条条看即烟濛濛。 -
4.《题小松》 唐·李商隐
怜君孤秀植庭中,细叶轻阴满座风。
桃李盛时虽寂寞,雪霜多后始青葱。
一年几变枯荣事,百尺方资柱石功。
为谢西园车马客,定悲摇落尽成空。 -
5.《春暮途中》 唐·李咸用
细雨如尘散暖空,数峰春色在云中。
须知触目皆成恨,纵道多文争那穷。
飞燕有情依旧阁,垂杨无力受东风。
谁能会得乾坤意,九土枯荣自不同。 -
6.《世迷》 唐·苏拯
乌兔日夜行,与人运枯荣。
为善不常缺,为恶不常盈。
天道无阿党,人心自覆倾。
所以多迁变,宁合天地情。 -
7.《句》 唐·李冶
经时未架却,心绪乱纵横。
(季兰五六岁时,其父抱于庭,令咏蔷薇云云。
父恚曰:“必失行妇也。 -
8.《答道素上人别》 唐·皎然
春色遍远道,寂寞闽中行。
碧水何渺渺,白云亦英英。
离人不可望,日暮芳洲情。
黄鹤有逸翮,翘首白云倾。 -
9.《四槛花》 宋·曹勋
鸳瓦霜浓,兽炉烟冷,琐窗渐明。
芙蓉红晕减,疏篁晓风清。
睡觉犹眠,怯新寒,仍宿酒,尚有余酲。
拥闲衾。 -
10.《满庭芳(荷花)》 宋·赵长卿
竹飐斜梢,荷倾余沥,晚风初到南池。
雨收池上,高柳乱蝉嘶。
冉冉莲香满院,夕阳映、红浸庭闱。
凉生到,碧瓜破玉,白酒酌玻璃。