-
1.《锦帐春(已未孟冬乐净见梅英作)》 宋·丘崈
翠竹如屏,浅山如画。
小池面、危桥一跨。
著棕亭临水,宛然郊野。
竹篱茅舍。
好是天寒,倍添幽雅。
正雪意、垂垂欲下。
更朦胧月影,弄明初夜。
梅花动也。 -
2.《祝英台近(邀李季章直院赏玉照堂梅)》 宋·张鎡
暖风回,芳意动,吹破冻云凝。
春到南湖,检校旧花径。
手栽一色红梅,香笼十亩,忍轻负、酒肠诗兴。
小亭凭。 -
3.《一翦梅(送冯德英)》 宋·韩淲
说着相思梦亦愁。
芳草斜阳,春满秦楼。
楼前新绿水西流。
一曲阳关,分付眉头。
多少风流事已休。
纷薄香浓,怕见绸缪。
淡云笼月小庭幽。
明日山长,清恨悠悠。 -
4.《柳梢青(曹溪英墨梅)》 宋·白君瑞
玉骨冰姿,天然清楚,雪里曾看。
物外幽人,细窥天巧,收入毫端。
一枝影落云笺。
便似觉、清风夜寒。
试向松窗,等闲一展,俗虑都捐。 -
5.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
我岂爱花者,而独爱此花。
爱之匪无人,诗且数百家。
前有水边横,后有竹外斜。
但作如是观,桃李亦可夸。 -
6.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
种梅欲百亩,谁老意未渝。
有山在堂背,有溪在庭除。
我危坐中央,花以寘坐隅。
人固不可亲,花亦不可疎。 -
7.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
花芳以养性,花阴以休影。
更欲从旁谋,种秫可半顷。
冲寒时一觞,我醉花独醒。
醉醒两相忘,久矣系归艇。 -
8.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
因山为高下,因水为纵横。
恣花欲何之,勿挠所性清。
却愁雪太深,瞻言不胜情。
有时亦肯来,当我户牖明。 -
9.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
人言物不齐,相较三十里。
以梅等君芳,何啻隔弱水。
杜陵状百物,无语可著此。
巡檐索之笑,但不禁冷蕊。 -
10.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
駸駸入衰暮,故作不洁清。
美人美无度,可使一国倾。
胡然立林林,夹此东西荣。
对之意自消,令我欲近名。 -
11.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
以之为雪耶,雪或堕汙浅。
以之为玉耶,玉或附旒冕。
春前每尝试,岁晏不退转。
悠哉似有道,可与共舒卷。 -
12.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
政应违众好,可忍负幽探。
以兹落南雅,蜂蝶独遗憾。
岂无好颜色,一雨竟陈暗。
谁知岁寒姿,可久非可暂。 -
13.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
若以色见我,色衰令人忘。
香为众妙宗,妙亦不在香。
乡来芸芸者,自意傲雪霜。
当斯玉立时,曾莫一在旁。 -
14.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
迟迟可殿后,寂寂可镇浮。
风人第一章,窈窕河之洲。
穆如三代英,惟此宜与俦。
不然则臞仙,玉箫下秦楼。 -
15.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
纷华有心说,艳美得目送。
越在篁苇间,顾使诗兴动。
诗人被花恼,尽日手自弄。
愁吟日不足,又作栩栩梦。 -
16.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
亭亭湘岸竹,炯炯湘波月。
其中雪垂垂,一树为谁设。
不应皂盖人,於此能忘折。
折之寄相思,可以慰分裂。 -
17.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
商山皓须眉,久不见绮黄。
邂逅一笑粲,可与斯人当。
如何为林逋,托根向钱塘。
居遗兰与芷,牢愁梦沅湘。 -
18.《和张倅唐英咏梅十四首》 宋·陈傅良
先人手所种,家在何处村。
自别此堂堂,不知几寒温。
盍归封植之,岁岁为此言。
老如雾中看,正恐目力昏。 -
19.《昌英知县叔作岁坐上,赋瓶里梅花,时坐上九》 宋·杨万里
销冰作水旋成家,犹似江头竹外斜。
试问坐中还几客,九人而已更梅花。 -
20.《昌英知县叔作岁坐上,赋瓶里梅花,时坐上九》 宋·杨万里
胆样银瓶玉样梅,此枝折得未全开。
为怜落莫空山里,唤入诗人几案来。