-
1.《答苏武书》 两汉·李陵
子卿足下:勤宣令德,策名清时,荣问休畅,幸甚幸甚。
远托异国,昔人所悲,望风怀想,能不依依?昔者不遗,远辱还答,慰诲勤勤,有逾骨肉,陵虽不敏,能不慨然?自从初降,以至今日,身之穷困,独坐愁苦。
终日无睹,但见异类。
韦韝毳幕,以御风雨;羶肉酪浆,以充饥渴。 -
2.《鲁仲连义不帝秦》 先秦·佚名
秦围赵之邯郸。
魏安釐王使将军晋鄙救赵,畏秦,止于荡阴不进。
魏王使客将军辛垣衍间入邯郸,因平原君谓赵王曰:“秦所以急围赵者,前与齐闵王争强为帝,已而复归帝,以齐故;今齐闵王已益弱,方今唯秦雄天下,此非必贪邯郸,其意欲求为帝。
赵诚发使尊秦昭王为帝,秦必喜,罢兵去。 -
3.《江上值水如海势聊短述》 唐·杜甫
为人性僻耽佳句,语不惊人死不休。
老去诗篇浑漫与,春来花鸟莫深愁。
(漫与 一作:漫兴)
新添水槛供垂钓,故着浮槎替入舟。
焉得思如陶谢手,令渠述作与同游。 -
4.《有子之言似夫子》 先秦·佚名
有子问于曾子曰:“问丧于夫子乎?”曰:“闻之矣:‘丧欲速贫,死欲速朽’。
”有子曰:“是非君子之言也。
”曾子曰:“参也闻诸夫子也。
”有子又曰:“是非君子之言也。 -
5.《死别离》 清·方维仪
昔闻生别离,不闻死别离。
无论生与死,我独身当之。
北风吹枯桑,日夜为我悲。
上视沧浪天,下无黄口儿。 -
6.《九月十日如汉州小猎於新都弥牟之间投宿民家》 宋·陆游
适从邛州归,又作汉州去。
天低惨欲雪,游子悲岁暮。
十年辞京国,疋马厌道路。
野火炎高冈,江云暗空戍。 -
7.《依韵和原甫昭君辞》 宋·梅尧臣
武帝常勒兵,北登单于台。
始欲以威服,竟亦惭怀来。
徒令出塞师,万里求龙媒。
未弭後世患,玉颜困黄埃。 -
8.《舍弟以诗贷粟如叔旸次其韵》 宋·李弥逊
於陵三咽不待糁,重义轻身诚果敢。
首阳一死甘如饴,未觉此身真壇坎。
丈夫有志穷益坚,肯为猩唇贱昌歜。
高门下筹罗甘珍,大脔觜拦不供啖。 -
9.《艾如张》 宋·陆游
锦膺绣羽名山鸡,清泉可饮林可栖;稻粱满野弃不啄,虽有奇祸无阶梯。
东村西村烟雨晚,萧艾离离林薄浅;翩然一下骇机发,汝虽知悔安能免!汉家天子南山下,万骑合围穷日夜。
犬牙鹰爪死不辞,触机折颈吁可悲! -
10.《明上人感棋不已作诗赠之》 宋·郭印
未然一著最玄微,黑白分明会者稀。
但向死中求活路,莫於平处斗玄机。
势强失利缘轻敌,力困收功为解围。
胜负纷纷成底事,不如完璧早还归。 -
11.《妇女之孝二十首·如姬》 宋·林同
底事能令妾,为君死不辞。
不思君遣客,报妾父雠时。 -
12.《东归拟再访吕所盘不果所盘有诗因次韵》 宋·丘葵
何处啼鹃送落晖,江山信美不如归。
子期死矣今安有,元亮来兮昨已非。
世事悠悠春梦断,人才落落晓星稀。
白头老伴惟君在,安得相随绕树飞。 -
13.《李古岩》 宋·陆文圭
堂堂山立万人英,一夕霜风玉树倾。
公去隐然关世道,客来何止哭交情。
安知死不如生乐,但恨才难与命争。
幸喜肯堂丹雘手,陇西依旧振家声。 -
14.《颂古十首》 宋·释法薰
无宾主话意深深,流落丛林古到今。
火冷灰寒口挂壁,衲僧冻死不如心。 -
15.《诗三百三首》 唐·寒山
凡读我诗者,心中须护净。
悭贪继日廉,谄曲登时正。
驱遣除恶业,归依受真性。
今日得佛身,急急如律令。 -
16.《孔雀东南飞/古诗为焦仲卿妻作》 两汉·佚名
汉末建安中,庐江府小吏焦仲卿妻刘氏,为仲卿母所遣,自誓不嫁。
其家逼之,乃投水而死。
仲卿闻之,亦自缢于庭树。
时人伤之,为诗云尔。 -
17.《报任少卿书/报任安书》 两汉·司马迁
太史公牛马走司马迁,再拜言。
少卿足下:曩者辱赐书,教以慎于接物,推贤进士为务,意气勤勤恳恳。
若望仆不相师,而用流俗人之言,仆非敢如此也。
仆虽罢驽,亦尝侧闻长者之遗风矣。 -
18.《指南录后序》 宋·文天祥
德祐二年二月十九日,予除右丞相兼枢密使,都督诸路军马。
时北兵已迫修门外,战、守、迁皆不及施。
缙绅、大夫、士萃于左丞相府,莫知计所出。
会使辙交驰,北邀当国者相见,众谓予一行为可以纾祸。 -
19.《陈涉世家》 两汉·司马迁
陈胜者,阳城人也,字涉。
吴广者,阳夏人也,字叔。
陈涉少时,尝与人佣耕,辍耕之垄上,怅恨久之,曰:“苟富贵,无相忘。
”佣者笑而应曰:“若为佣耕,何富贵也?”陈涉太息曰:“嗟乎!燕雀安知鸿鹄之志哉!”二世元年七月,发闾左适戍渔阳九百人,屯大泽乡。 -
20.《治安策》 两汉·贾谊
臣窃惟事势,可为痛哭者一,可为流涕者二,可为长太息者六,若其它背理而伤道者,难遍以疏举。
进言者皆曰天下已安已治矣,臣独以为未也。
曰安且治者,非愚则谀,皆非事实知治乱之体者也。
夫抱火厝之积薪之下而寝其上,火未及燃,因谓之安,方今之势,何以异此!本末舛逆,首尾衡决,国制抢攘,非甚有纪,胡可谓治!陛下何不一令臣得熟数之于前,因陈治安之策,试详择焉!夫射猎之娱,与安危之机孰急?使为治劳智虑,苦身体,乏钟鼓之乐,勿为可也。