-
1.《深静堂》 宋·叶抑
乱山苍苍溪曲盘,烟林漠漠风生寒。
地幽景绝岂易到,中隐萧寺环峰峦。
山僧淳朴寺亦古,筑室为堂蔽风雨。
深静岂与众缘同,万法不传归妙处。 -
2.《深静堂》 宋·李处端
渡水穿云特地来,虚堂深静绝尘埃。
泉流舍下蒲萄色,山作人间翡翠堆。
解箨娟娟新竹长,弄香细细杂花开。
重惟胜饯难为咏,况我初无锦绣才。 -
3.《深静堂》 宋·庄珙
林泉适意可忘年,静境寥寥断俗缘。
满户清风翻贝叶,半公安处晴日袅炉烟。
无尘虚室百生白,隐几安心即是禅。
杖策每来乘逸兴,偷闲聊借北窗眠。 -
4.《深静堂》 宋·庄珙
卜筑愔愔不记年,蒲团布衲夙因缘。
一灯明灭照秋雨,残炷有无萦暮烟。
空谷风篁自无韵,虚窗霜叶警安禅。
昔游尚记春强半,幽鸟相呼细柳眠。 -
5.《捣练子令·深院静》 五代·李煜
深院静,小庭空,断续寒砧断续风。
无奈夜长人不寐,数声和月到帘栊。 -
6.《临江仙·深秋寒夜银河静》 唐·尹鹗
深秋寒夜银河静,月明深院中庭。
西窗幽梦等闲成。
逡巡觉后,特地恨难平。
红烛半条残焰短,依稀暗背锦屏。
枕前何事最伤情?梧桐叶上,点点露珠零。 -
7.《送王静深还合州》 明·史鉴
风波才定日,舟楫又归程。
月冷猿猨啸,人悲蜀道行。
阵图依旧垒,山势接孤城。
最是临歧别,秋高断雁鸣。