-
161.《述怀(二十年作)》 明·王璲
蚤年蔑知识,负志颇傲岸。
每鄙子张辟,常嫌仲由喭。
浩气逸虹蜺,高情薄霄汉。
悬河吐狂谈,振绮洒芳翰。 -
162.《赠笔工陆继翁》 明·曾棨
吴兴笔工陆文宝,制作不与常人同。
自然入手造神妙,所以举世称良工。
有时盘礴坐轩中,石盘水清如镜中。
空山老兔脱毛骨,简拔精锐披蒙茸。 -
163.《半生行》 明·郑琰
刺促复刺促,哀歌不成曲。
试听征人歌一声,切切乌乌泪相续。
吾祖卜地三山麓,世业繁华称鼎族。
七叶盛文儒,八代承章服。 -
164.《揭天谣(九首)》 明·周玄
呼天走马指千里,刺龙血溅秋杯水。
直欲三浇壮士衣,莫教空瘗苔花紫。
白烟戛城滴铅粉,鬼灯翳墙星隐隐。
斜飞败草湿露光,玉门一滴牵秋肠。 -
165.《秋浦歌十七首》 唐·李白
其一
秋浦长似秋,萧条使人愁。
客愁不可度,行上东大楼。
正西望长安,下见江水流。 -
166.《醉蓬莱·笑劳生一梦》 宋·苏轼
笑劳生一梦,羁旅三年,又还重九。
华发萧萧,对荒园搔首。
赖有多情,好饮无事,似古人贤守。
岁岁登高,年年落帽,物华依旧。 -
167.《诅楚文》 宋·苏轼
碑获於开元寺土下,今在太守便厅。
秦穆公葬于雍橐泉祈年观下,今墓在开元寺之东南数十步,则寺岂祈年之故基耶?淮南王迁于蜀,至雍,道病卒,则雍非长安,此乃古雍也。
峥嵘开元寺,仿佛祈年观。
旧筑扫成空,古碑埋不烂。 -
168.《诅楚文》 宋·苏轼
峥嵘开元寺,仿佛祈年观。
旧筑扫成空,古碑埋不烂。
诅书虽可读,字法嗟久换。
词云秦嗣王,敢使祝用瓒。 -
169.《孙莘老寄墨四首》 宋·苏轼
徂徕无老松,易水无良工。
珍材取乐浪,妙手惟潘翁。
(潘谷作墨,杂用高丽煤。
)鱼胞熟万杵,犀角盘双龙。 -
170.《和述古冬日牡丹四首》 宋·苏轼
一朵妖红翠欲流,春光回照雪霜羞。
化工只欲呈新巧,不放闲花得少休。
花开时节雨连风,却向霜余染烂红。
漏泄春光私一物,此心未信出天工。 -
171.《月华寺(寺邻岑水场施者皆坑户也,百年间盖》 宋·苏轼
天公胡为不自怜,结土融石为铜山。
万人探斫富媪泣,只有金帛资豪奸。
脱身献佛意可料,一瓦坐待千金还。
月华三火岂天意,至今茇舍依榛菅。 -
172.《春菜》 宋·苏轼
蔓菁宿根已生叶,韭芽戴土拳如蕨。
烂烝香荠白鱼肥,碎点青蒿凉饼滑。
宿酒初消春睡起,细履幽畦掇芳辣。
茵陈甘菊不负渠,绘缕堆盘纤手抹。 -
173.《欧阳少师令赋所蓄石屏》 宋·苏轼
何人遗公石屏风,上有水墨希微踪。
不画长林与巨植,独画峨嵋山西雪岭上万岁不老之孤松。
崖崩涧绝可望不可到,孤烟落日相溟濛。
含风偃蹇得真态,刻画始信天有工。 -
174.《云龙山观烧得云字》 宋·苏轼
丁女真水妃,寒山便火耘。
陨霜知已杀,坯户听初焚。
束缊方熠燿,敲石俄氤氲。
落点甘泉烽,横烟楚塞氛。 -
175.《用前韵戏赠叶致远直讲》 宋·王安石
叶侯越著姓,胄出实楚叶。
缙云虽穷远,冠盖传累叶。
心大有所潜,肩高未尝胁。
飘飘凌云意,强御莫能慑。 -
176.《和王微之登高斋三首》 宋·王安石
寒云沈屯白日埋,河汉荡坼天如簁。
衡门兼句限泥潦,卧听窾木鸣相挨。
萧辰忽扫纤翳尽,北岭初出青嵬嵬。
微之新诗动我目,烂若火齐金盘堆。 -
177.《送李屯田守桂阳二首》 宋·王安石
泊船香炉峰,始与子相识。
寄书邗江上,诒我峰下石。
缘以湘水竹,携持与南北。
永怀故人欢,不愿百金易。 -
178.《重将》 宋·王安石
重将白发旁墙阴,陈迹茫然不可寻。
花鸟总知春烂熳,人间独自有伤心。 -
179.《朱子昂司户登滕王阁》 宋·戴复古
笑傲不禁秋兴长,登临谁复问滕王。
江湖周折地襟带,云霞粲烂天文章。
人如野鹤何飘逸,目送飞鸿去渺茫。
安得雪醅三百斗,发君豪气对吾狂。 -
180.《海棠》 宋·陆游
今日春已半,风雨停出游。
缾中海棠花,数酌相献酬。
尚想锦官城,花时乐事稠。
金鞭过南市,红烛宴西楼。