-
1.《赴阙次留献荆南成相公三十韵》 唐·吴融
分阃兼文德,持衡有武功。
荆南知独去,海内更谁同。
拔地孤峰秀,当天一鹗雄。
云生五色笔,月吐六钧弓。 -
2.《呈叶先生侍郎》 宋·刘植
位虽奎阁贵,独处一斋空。
还以经纶事,全归著述中。
闲心同野水,煦物尽春风。
掩面将何向,西楹奠已终。 -
3.《春帖子词二十首·皇后合五首》 宋·欧阳修
初欣彩胜迎春早,已觉鸡人报漏迟。
风色结寒犹料峭,天光煦物已融怡。 -
4.《苦寒行》 唐·齐己
冰峰撑空寒矗矗,云凝水冻埋海陆。
杀物之性,伤人之欲,既不能断绝蒺藜荆棘之根株, 又不能展凤凰麒麟之拳跼。
如此则何如为和煦,为膏雨, 自然天下之荣枯,融融于万户。 -
5.《景龙四年春祠海》 唐·宋之问
肃事祠春溟,宵斋洗蒙虑。
鸡鸣见日出,鹭下惊涛鹜。
地阔八荒近,天回百川澍。
筵端接空曲,目外唯雰雾。 -
6.《归义寺题震上人壁(寺即神尧皇帝读书之所)》 唐·钱起
入谷逢雨花,香绿引幽步。
招提饶泉石,万转同一趣。
向背森碧峰,浅深罗古树。
尧皇未登极,此地曾隐雾。 -
7.《二风诗·治风诗五篇·至慈》 唐·元结
(古有慈帝,能保静顺以涵万物,故为《至慈》之诗
二章四韵十四句)
至化之深兮,猗猗娭娭。
如煦如吹,如负如持, -
8.《二风诗·治风诗五篇·至慈》 唐·元结
(古有慈帝,能保静顺以涵万物,故为《至慈》之诗
二章四韵十四句)
至化之深兮,猗猗娭娭。
如煦如吹,如负如持, -
9.《南山诗》 唐·韩愈
吾闻京城南,兹惟群山囿。
东西两际海,巨细难悉究。
山经及地志,茫昧非受授。
团辞试提挈,挂一念万漏。 -
10.《赋得春风扇微和》 唐·崔立之
时令忽已变,年光俄又春。
高低惠风入,远近芳气新。
靡靡才偃草,泠泠不动尘。
温和乍扇物,煦妪偏感人。
去出桂林漫,来过蕙圃频。
晨辉正澹荡,披拂长相亲。