-
201.《用定国韵赠其侄震》 宋·苏轼
衡门老苔藓,行柏千兵屯。
开樽邀落日,未对乌鸟言。
清风举吹籁,散乱书帙翻。
传呼一何急,人马従车奔。 -
202.《是日偶至野人汪氏之居有神降于其室自称天人》 宋·苏轼
酒渴思茶漫扣门,那知竹里是仙村。
已闻龟策通神语,更看龙蛇落笔痕。
色瘁形枯应笑屈,道存目击岂非温。
归来独扫空斋卧,犹恐微言入梦魂。 -
203.《赵德麟饯饮湖上舟中对月》 宋·苏轼
老守惜春意,主人留客情。
官馀闲日月,湖上好清明。
新火发茶乳,温风散粥饧。
酒阑红杏暗,日落大堤平。
清夜除灯坐,孤舟擘岸撑。
逮君帻未堕,对此月犹横。 -
204.《有感》 宋·戴复古
老子生来世法疏,白头思欲把犁锄。
摩挲此腹空无物,侥幸虚名愧有馀。
憔悴不堪渔父笑,寒温无益贵人书。
诗家幸有严华谷,襟谊犹能眷眷予。 -
205.《满江红·山绕西湖》 宋·范成大
山绕西湖,曾同泛、一篙春绿。
重会面、未温往事,先翻新曲。
劲柏乔松霜雪後,知心惟有孤生竹。
对荒园、犹解两高歌,空惊俗。 -
206.《韩无咎检详出示所赋陈季陵户部巫山图诗,仰》 宋·范成大
瑶姬家山高插天,碧丛奇秀古未传。
向来题目经楚客,名字径度岷峨前。
是邪非邪莽谁识?乔林古庙常秋色。
暮去行雨朝行云,翠帷瑶席知何人? -
207.《遣兴》 宋·陆游
翳翳鱼盐市,迢迢桑麦村。
山家薪炭足,野叟裤襦温。
罝兔残芜尽,叉鱼积水浑。
诗书老无效,犹拟付儿孙。 -
208.《野兴》 宋·陆游
残水涓涓入野塘,菊花犹放数枝黄。
闷思野步便晴日,病怯冬温喜薄霜。
汤饼煮成新兔美,脍齑捣罢绿橙香。
人间富贵知何得?商略山林却味长。 -
209.《春晓》 宋·陆游
初见天窗一点明,旋看晓色到檐楹。
衾裯温暖留残梦,鸟雀呼鸣报快晴。
虽喜心随年愈老,却愁事与日俱生。
平川漫漫烟芜绿,筋力犹堪给耦耕。 -
210.《夙兴》 宋·陆游
病後精神殊未减,披衣每起待晨鸡。
爱书不厌如平壑,戒酒新严似筑堤。
莫叹茅茨常局促,犹胜簿领苦沈迷。
迎长渐近丹当熟,已觉温温下彻脐。 -
211.《夜寒》 宋·陆游
江云作雪暗郊原,竟夜风声万马奔。
槁面暂朱知酒酽,曲身成直赖炉温。
幼舆正复宜岩石,倚相犹能读典坟。
米贵仅供糜粥用,自伤无力济元元。 -
212.《秋雨书感》 宋·陆游
新舂赤米摘青蔬,一饱从来不愿余。
门外久无温卷客,架中宁有热官书?浊醪未废时时啜,短发犹须日日梳。
自笑少年风味在,满川烟雨正愁予! -
213.《对食作》 宋·陆游
潦余多稼犹中熟,种晚嘉蔬亦半收。
黄耳蕈生殊自喜,白头韭长复何求。
比量傍舍惭温饱,通咏农书儆堕偷。
偶有一樽难独啜,过门谁肯小迟留? -
214.《雨雪兼旬有赋》 宋·陆游
冬温思雨雪,稍久已复厌;祁寒人怨咨,千载语犹验。
人心自无常,天命本不僭。
积阴势已极,浮云会当歛。
山花红酣酣,溪水绿灩灩;短篷倘可具,与子东入剡。 -
215.《冬晴行园中》 宋·陆游
冬温光景如春妍,暮年强健胜壮年。
手推园门拂石坐,岂暇为客思无毡。
残芜未死更郁郁,晚菊欲槁犹鲜鲜。
闲愁正得酒弹压,此夕预知当熟眠。 -
216.《旅舍》 宋·陆游
寺钟吹动四山昏,系缆来投江上村。
木落不妨生意足,水归犹有涨痕存。
炉红手暖书差健,鼎沸汤深酒易温。
勿为无年忧寇窃,狺狺小犬护篱门。 -
217.《雨夜叹》 宋·陆游
秋雨何曾住一滴,老夫危坐欲三更。
开元贞观事谁问?温洛荣河麈未清。
丰年犹有饿死虑,破屋自爱读书声。
刺经作制岂不美,无奈人间痛哭生! -
218.《爱闲》 宋·陆游
今日先生病体轻,爱闲犹有旧心情。
帖看贞观行间印,琴记中郎爨下声。
衣焙温温香欲透,雪檐滴滴日初晴。
客来一笑明窗底,枉道为农事耦耕。 -
219.《九月二十五日鸡鸣前起待旦》 宋·陆游
堪笑枯肠渐畏茶,夜阑坐起听城笳。
炉温自拨深培火,灯暗犹垂半结花。
断梦不妨寻枕上,孤愁还似客天涯。
扫尘拾得残诗稿,满纸风鸦字半斜。 -
220.《穷居戏咏》 宋·陆游
赋分虽云薄,谋生亦自疏。
但令书有种,敢恨食无余。
身病慵行立,庭荒废扫除。
寒温虽泛礼,犹辱间何如。