-
1.《声无哀乐论》 两汉·嵇康
有秦客问于东野主人曰:「闻之前论曰:『治世之音安以乐,亡国之音哀以思。
』夫治乱在政,而音声应之;故哀思之情,表于金石;安乐之象,形于管弦也。
又仲尼闻韶,识虞舜之德;季札听弦,知众国之风。
斯已然之事,先贤所不疑也。 -
2.《刺世疾邪赋》 两汉·赵壹
伊五帝之不同礼,三王亦又不同乐。
数极自然变化,非是故相反。
德政不能救世溷乱,赏罚岂足惩时清浊?春秋时祸败之始,战国逾增其荼毒。
秦汉无以相踰越,乃更加其怨酷。 -
3.《桃源行送张颉仲举归武陵》 宋·王令
山环环兮相围,溪乱乱兮涟漪。
花漫漫兮不极,路缭缭兮安之。
弃舟步岸兮欲进复疑,山平阜断兮忽得平原巨泽,莽不知其东西。 -
4.《题著禅师》 唐·杜荀鹤
大道本无幻,常情自有魔。
人皆迷著此,师独悟如何。
为岳开窗阔,因虫长草多。
说空空说得,空得到维摩。 -
5.《题著禅师》 唐·杜荀鹤
大道本无幻,常情自有魔。
人皆迷著此,师独悟如何。
为岳开窗阔,因虫长草多。
说空空说得,空得到维摩。 -
6.《偶然五首》 唐·皎然
乐禅心似荡,吾道不相妨。
独悟歌还笑,谁言老更狂。
偶然寂无喧,吾了心性源。
可嫌虫食木,不笑鸟能言。 -
7.《戏作》 唐·皎然
乞我百万金,封我异姓王。
不如独悟时,大笑放清狂。 -
8.《偶然五首》 唐·皎然
乐禅心似荡,吾道不相妨。
独悟歌还笑,谁言老更狂。
偶然寂无喧,吾了心性源。
可嫌虫食木,不笑鸟能言。 -
9.《戏作》 唐·皎然
乞我百万金,封我异姓王。
不如独悟时,大笑放清狂。 -
10.《疾邪诗二首》 两汉·赵壹
其一
河清不可恃,人命不可延。
顺风激靡草,富贵者称贤。
文籍虽满腹,不如一囊钱。 -
11.《疾邪诗》 两汉·赵壹
势家多所宜,咳唾自成珠。
被褐怀金玉,兰蕙化为刍。
贤者虽独悟,所困在群愚。
且各守尔分,勿复空驰驱。
哀哉复哀哉,此是命矣夫! -
12.《拟寒山拾得二十首》 宋·王安石
我读万卷书,识尽天下理。
智者渠自知,愚者谁信尔。
奇哉闲道人,跳出三句里。
独悟自根本,不从他处起。 -
13.《拟寒山拾得二十首007》 宋·王安石
我读万卷书,识尽天下理。
智者渠自知,愚者谁信尔。
奇哉闲道人,跳出三句里。
独悟自根本,不从他处起。 -
14.《二疏》 宋·释文珦
汉朝诸公卿,鲜有能自全。
广爱信明哲,独悟於机先。
托之老氏训,辞禄偕归田。
祖帐东都门,万口称其贤。
於今阅千龄,高风犹凛然。 -
15.《宁庵即事》 宋·孙应时
飕飕松风鸣,翳翳山景暮。
蝉声清有余,荷香美无度。
幽人曳杖吟,事胜心独悟。
平生寡世念,正是惬襟素。
坐看北斗移,竹叶明月露。
夜久寂无人,佳眠不知曙。 -
16.《独游》 唐·王昌龄
林卧情每闲,独游景常晏。
时从灞陵下,垂钓往南涧。
手携双鲤鱼,目送千里雁。
悟彼飞有适,知此罹忧患。
放之清冷泉,因得省疏慢。
永怀青岑客,回首白云间。
神超物无违,岂系名与宦。 -
17.《晖上人独坐亭》 唐·戴叔伦
萧条心境外,兀坐独参禅。
萝月明盘石,松风落涧泉。
性空长入定,心悟自通玄。
去住浑无迹,青山谢世缘。 -
18.《独不见》 唐·武元衡
荆门一柱观,楚国三休殿。
环珮俨神仙,辉光生顾盼。
春风细腰舞,明月高堂宴。
梦泽水连云,渚宫花似霰。
俄惊白日晚,始悟炎凉变。
别岛异波潮,离鸿分海县。
南北断相闻,叹嗟独不见。 -
19.《送王颖悟归左绵》 唐·灵一
客意天南兴已阑,不堪言别向仙官。
梦摇玉珮随旄节,心到金华忆杏坛。
荒郊极望归云尽,瘦马空嘶落日残。
想得故山青霭里,泉声入夜独潺潺。 -
20.《题悟空寺》 宋·缪鉴
不到招提二十霜,眼明独识鲁灵光。
云餐已供伊薄塞,风铎得傅替戾罔。
新寺金汤龙化远,旧家王谢燕飞忙。
行人指点簪犀地,十里春风土尚香。